...ο νότος μου..

..Αρκεί ένας ήχος..μια μυρωδιά..ένα βλέμμα..ένας άνθρωπος..για να σε πάει εκεί..

..στις θάλασσες του νότου που τόσο αγάπησες..

..εκεί που όταν κλείσεις τα μάτια είναι όλα γνώριμα και φωτεινά..και έχει πάντα ήλιο..

..ακόμα και αν βρέχει..

..εκεί που μια πόρτα σε χωρίζει απο αυτό που πρόκειται να συμβεί..και εκείνο έρχεται..

..και εσύ είσαι εκεί και περιμένεις..

..με περιμένεις..

..μη φύγεις..

..έρχομαι..

Στραγγίζοντας Ιδρώτα

Στραγγίζοντας ό,τι και όση αγάπη έχεις να μου δώσεις...

Από εκείνη την ανεπαίσθητη, την παιχνιδιάρα, την υφέρπουσα, την γλυκά ύπουλη. Από εκείνη που σου περισσεύει απ'την τσέπη και χαμηλώνεις να την περιμαζέψεις γιατί αλλού την είχες ταγμένη. Κοντοζυγώνω να την πιάσω και ξάφνου μ'ένα σάλτο την υφαρπάζεις. Και την κρύβεις. Μέχρις ότου να την ξαναπλώσεις, όπως απλώνει κανείς το χέρι και ταΐζει και ποτίζει ένα αδέσποτο, μια καυτή μέρα του Ιούλη. Ένα αδέσποτο ευγνώμον που θα μπορούσε να πιει μέχρι και τον ιδρώτα σου για να ξεδιψάσει.

Και το ζωντανό στέκει εκεί και ξανάρχεται την επόμενη για να βρει τον σωτήρα του. Το αλισβερίσι συνεχίζεται και οι μέρες περνούν και το σκυλί ζητά. Ζητά αλλά και δίνει. Μια υπόσχεση για ανταπόδοση και φροντίδα. Φροντίδα σκυλίσια .. πιστή. Αρκεί να πηγαίνεις και να το ταΐζεις κάθε μέρα. Να πηγαίνεις να το ποτίζεις και να το χαϊδεύεις κάθε μέρα.  Και κάθε μέρα πιο πολύ...

Ίσως είσαι η μοναδική του άγκυρα, για να κάνει λιμάνι του το αύριο. Ίσως είσαι η ψευδαίσθηση στα ζωικά του ένστικτα που θα το κάνει να βγάλει τη μέρα. 
Και κάποια στιγμή, εκείνο μ'ένα πήδο θα ορμήσει πάνω σου από αγάπη, όπως ο Άργος όταν αντάμωσε τον πολυμήχανο Οδυσσέα μετά τα χρόνια της Τροίας.


                                               
                                                    

..ελα..

..Και ήρθες και χθές,όπως και τότε..και με φίλησες..και ζήτησες τα χέρια μου να ανοίξω,να σ'αγκαλιάσω..και το έκανα..και άνοιξα φτερά και σε έκλεισα εκεί..να μη φοβηθείς το ύψος κ τα σύννεφα..
εκεί θα είσαι..να ξέρεις..όπως και να είσαι..όποια μορφή και αν έχεις..γιατί κανείς και τίποτα δεν θα σε πάρει..γιατί είσαι εσύ και είμαι εγω..γιατί είμαστε εμείς..
..Έλα και σήμερα και ζήτα μου το ίδιο..και να δείς εγω πόσα μπορώ να σου δώσω..μπορώ να κλείσω σε μια στιγμή όλα οσα θέλεις..το ξέρεις..και το ρολόϊ τρελάθηκε και δείχνει μόνο τρείς..μα είναι ακόμα νωρίς..πάντα είναι νωρίς..γιατί είσαι εσύ και είμαι εγω..γιατί είμαστε εμείς..
..έλα..θα δείς..
                                     (άγνωστος)

Μουσκεμένο χώμα

η βροχή που μουσκεύει το χώμα
και μυρίζει γλυκιά πατρίδα
αυτή - η ίδια - με ξυπνάει

με πάει και με φέρνει
και ξαγρυπνάει την οσμή μου
που σε ψάχνει

μουσκεμένο βράδυ τούτο
θα ταίριαζε στην ξηρασία της ψυχής μου
η πνοή σου να δεθεί με την δική μου

Το πηδάλιο της ζωής

"Άσε τη ζωή που κάνεις, και ψάξε τη ζωή μου χάνεις". Πόσο κλισέ αλλά συνάμα πόσο αληθινό; Το θέμα είναι να πετύχεις αυτήν την κλωτσιά. Εκείνη που θα σε ρίξει από κάτω. Κάτω από την αφάνεια της ύπαρξης στην απόλαυση της ζωής. Ένας έρωτας, μια θλίψη, μια στέρηση ή και ένα γράμμα μπορούν να σε κάνουν να περάσεις την γραμμή. Μην ξεχάσεις να τα ευχαριστήσεις. Σου έδειξαν τον δρόμο.

Χωμένος ανάμεσα σε εισαγωγικά και αυτάκια, βιβλία και θεωρίες, έρευνες και μελέτες, λέξεις και έννοιες αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που θα σου θυμίσει πως η ζωή είναι σύστοιχο αντικείμενο. Έχει την ίδια ρίζα με το ρήμα. Ζω. Και αυτά τα δύο γραμματάκια κουβαλάνε τόσα πράγματα. Διαφορετικά για τον καθένα. Ζωή είναι ένα κρασί με φίλους, ένα ποτό με φλερτ στο μπαρ, είναι ο έρωτας, η απογοήτευση, η δουλειά, η επιτυχία, η αποτυχία είναι όλα. Είναι το λίγο παραπάνω αλάτι στο φαγητό. Είναι η υπερβολή.

Και αν γονιμοποιηθήκαμε εκείνο το βράδυ (καλά, μπορεί να ήταν και πρωί), αυτό έγινε για να χρειαστεί να πιούμε το πολύ νερό από το παραπάνω αλάτι στο φαγητό.Ζωή είναι να διψάς για εμπειρίες. Είναι να ξέρεις πως έχεις αγαπήσει και πως έχεις ζήσει στιγμές. Και να θες να έρθουν κι'άλλες. Είναι ωραία η άτιμη. Και γίνεται ακόμα πιο ωραία όταν νιώθεις πως έχεις το πηδάλιό της στα χέρια σου. Τουλάχιστον δεν εθελοτυφλείς. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις πως για καιρό δεν το είχες.

Και όσο εσύ ψάχνεις πως να ζήσεις, ή .. νομίζεις ότι το κάνεις, έξω η φύση πάλλεται από οργασμό. Ξυπνάει και σε ξυπνάει και σένα. Αλλού, βέβαια, ο οργασμός της είναι εντονότερος και αλλού υφέρπων. Το θέμα είναι τι νιώθεις όταν πέφτεις το βράδυ στο μαξιλάρι. Αν έχεις ακούσει τις κραυγές της ηδονής της και αν είσαι διατεθειμένος να χορέψεις μαζί της ή αν έχεις βάλει κερί στα αυτιά, όπως ο Οδυσσέας που προσπαθούσε να αποφύγει τις Σειρήνες. Γιατί, όπως λέει ένα άλλο κλισέ "Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου"

Και .. δε λέω, θα πέσεις και στον βάλτο. Θα σκοντάψεις στον βάλτο της αδράνειας και της απάθειας. Θα παραδώσεις τα κουπιά και θα αφήσεις το ρεύμα να σε παρασύρει στον δρόμο του. Η ουσία είναι να πεταχτείς, να ψάξεις για τα κουπιά, να τα πιάσεις και να τα λατρέψεις για να σε πάνε εκεί που η καρδιά σου θέλει.

Γιατί ... ζωή είναι να πετάγεσαι στον κάλαθο των αχρήστων και μετά να ψάχνεις να σε βρεις για να πάρεις εκείνες τις δυο κορώνες από το μηχάνημα της ανακύκλωσης...
                                                            

                                                 

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη

Εγώ την σκέψη μου δεν την δαμάζω. Γίνεται πλέον από μόνη της. Από μόνη της φτάνει εκεί. Κλείνει μόνη της το εισιτήριο. Απλά δεν βρίσκει τα ίδια πράγματα εκεί. Δεν βρίσκει τίποτα. Και απλά γυρνάει πίσω. Αλλά ξαναφεύγει...


Τρελαίνεται να κουράζεται. Να μοιράζεται. Να λιάζεται. Να σκουντουφλάει σε διαδρόμους που έχουν τοίχους, εσένα και τις έννοιες. Έννοιες της καθημερινότητας, που άλλες φορές τις κάνεις να φαίνονται σαν μια σταγόνα στον ωκεανό κι'άλλες φορές με κρεμάς και πέφτω πάλι στα νύχια τους. Την μια με κάνεις να τις αγνοώ και την άλλη μ πετάς πίσω σ'αυτές. Κάτι σαν τη Σκύλλα και την Χάρυβδη. Όπως ίσως θα έπεφτε και ο Οδυσσέας, αν είχε άλλη μοίρα. Με κάποιο τρόπο, αυτές το κατάφερναν, η μία να μοιάζει ομορφότερη απ'την άλλη. Και τα δύο την χτυπάνε. Ίσα; Άνισα; Ποιος ξέρει; Στην μια να ρουφιέται, και στην άλλη να πληγώνεται. Και τα δυο δεν έχουν πάτο. Δεν έχουν όριο.


Και η σκέψη μου να ταλανίζεται. Το βλέπει πως ταλανίζεται, αλλά ξαναγυρνάει. Ίσως να της αρέσει. Μπορεί να'ναι και από συνήθεια. Μπορεί στο ταξίδι αυτό να ψάχνει το καινούργιο της ερέθισμα. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επιβιώσει. Χτυπιέται ανάμεσα στα δαιμόνια. Αλλά γυρνά σε σένα. Και μετά στην άλλη. Και μετά πάλι σε σένα. Μπορεί να πρέπει να το κάνει. Μπορεί να είναι στη μοίρα της να παλεύει. Να θυμηθώ να την ρωτήσω.
Ναι, ναι ... Να θυμηθώ να την ρωτήσω, αν την ξαναδώ...

Πριν από τον Ήλιο.

Δεν περίμενα πως θα'ρθει μέρα,

που θα ζητούσα τον ήλιο, όπως ζητάω λίγη σημασία από σένα.

Δεν είχα μάθει πως ο ήλιος είναι ζωή,

σαν εκείνη που έπαιρνα από εκείνη την μικρή σου την απόκριση.

Δεν ήξερα να ανασαίνω φως, 

όπως ανάσαινα όταν σε έβλεπα. 

Γιατί... μπορεί η όψη σου, εκείνη η απρογραμμάτιστη να μου έκοβε την ανάσα, αλλά μου έδινε ψυχή.

Δεν μπορούσα να μιλήσω όπως μίλησα σε σένα,

παρά μόνο τραύλιζα τους ήχους χωρίς νόημα.

Μου ήταν δύσκολο να με αντικρίσω,

όπως αντίκρισα τον πόθο μου για σένα στον καθρέφτη.

Δυο μαύρα, μοχθηρά, πονηρά γατιά.

Φοβάμαι την γραμμή που ενώνει τη μέρα με τη νύχτα. Γιατί αυτή η γραμμή μου δείχνει πως ο χρόνος κυλά. Γιατί είναι σε αυτή τη γραμμή είναι που επιτίθενται τα μοχθηρά μαύρα και πονηρά γατιά της μοναξιάς και του φόβου. Φόβο για κάτι που θα νιώσεις, πριν καν το νιώσεις. Είναι τρομακτικό αυτό. Πονάει. Σε τρελαίνει. 
Είναι τότε που είσαι πιο ευάλωτος, ξέρεις. Είναι τότε που παραδίνεσαι στην επίθεση της άγριας αγέλης. Και στέκεις. Στέκεις αδρανής και ανήμπορος σαν ρολόι που θέλει να δουλέψει αλλά του στέρεψαν οι μπαταρίες. Θέλεις να κινηθείς αλλά η κόλλα του φόβου σε πεθαίνει. Σε μουδιάζει.
Φοβάμαι τα κομμάτια που δεν ενώνονται. Φοβάμαι τα σημάδια που μαρτυρούν πως θα αργήσουν να ενωθούν. Κι'όμως θέλουν τόσο πολύ να ταιριάξουν πάλι. Το θέλουν όπως η έρημος θέλει την βροχή. Όπως το ασπρόμαυρο ζητάει το χρώμα. Και τα γατιά ξανατρέχουν. Βγάζουν τα νύχια τους. Τα ακονίζουν και προσπαθούν να σε ζυγιάσουν. Με γραντζούνισαν, βοήθα με. Διώξ'τα μακρυά. Όπως ψάχνουν εμένα, ξέρω ότι θα μυριστούν και σένα μια φορά. Είναι αδίστακτα. Τα ελκύει η νύχτα. Τα τραβάει.
Και τα χρόνια περνούνε. Και ενώ οι πληγές από τα μυτερά τους νύχια γίνονται όλο και χειρότερες, τις συνηθίζεις. Ζεις με αυτές. Σε πονάνε αλλά τις έχεις. Ψάχνεις απεγνωσμένα να τις κλείσεις αλλά πάντα μια χαραμάδα μένει ανοιχτή να στάζει φρέσκο αίμα. Τα γατιά τρέφονται από σένα και εσύ από αυτά. Σου κάνουνε αμυχές και εσύ μαθαίνεις να συνεχίζεις να αντέχεις. Μπορεί και να σε γοητεύουν. Μπορεί και ένα μαζοχιστικό σου κομμάτι να θέλει ενδόμυχα και υποσυνείδητα να τα χαϊδέψει. Ίσως έτσι τα γλυκάνει. Αλλά δεν παύεις να ελπίζεις. Να προσμένεις το σκυλί εκείνο που θα τα διώξει όπως το φως διώχνει το σκοτάδι. Όπως το νερό διώχνει τη φωτιά. Όπως το αύριο σβήνει το τώρα...
Να περιμένεις και να πιστεύεις. Ένα σκυλί θα σε σώσει...

Μια μιλιά, μια στροφή και μια φωτιά.

Μια μιλιά,

Μια λαλιά που 'ψαχνε λίγο απ'το σάλιο σου για να γεννηθεί

Μια φωνή που ζητούσε λίγο απ'τον ήχο σου για να ακουστεί

ξεπήδησε...

Μα δεν υπάρχει πια, 

μηδένισε, 

μια κραυγή που την σιωπή αθέτησε

που με 'κανε για μια στιγμή να νιώσω

πως ίσως κάποτε κομμάτια θα ενώσω

Μια στροφή,

Μια στροφή που ικέτευε τη μελάνη σου για να γραφτεί

Μια γραμμή που πονούσε πριν να χαραχτεί

γεννήθηκε...

Μα δεν υπάρχει πια,

μηδένισε,

μια κραυγή που την σιωπή αθέτησε

που με 'κανε για μια στιγμή να νιώσω

πως ίσως κάποτε κομμάτια θα ενώσω

Μια φωτιά,

Μια πυρκαγιά που χρειαζόταν μια σπίθα για να καεί

Μια βροχή που ήθελε έναν ήλιο για να μαζευτεί

με τύλιξε...

Το καρότο.

Τι στιχάκι να σκαρώσω, που δεν έχει ειπωθεί;
Τι κουβέντες να βγάλω, που δεν έχει γεννήσει μια πένα;
Γιατί στερεύει η μελάνη, όπως στερεύει και η υπομονή.
Και οι δράκοι αρχίζουν πάλι και πετάνε έτσι προς τα μένα.

Σχοινί πετάω για να φτάσω απέναντι σε σένα.
Αλλά δεν σε φτάνουνε και παλεύουν
Για σένα ψαχουλεύω του μυαλού μου τα γραμμένα.
Και μένει το κενό με τους φίλους του να περιμένουν.

Είχες φύγει κι'όμως είσαι ακόμη εδώ.
Να ταλανίζεις τα όρια του φθαρμένου μου εγώ.
Θα στέκεις εκεί απέναντι
Σαν ένα αέναο καρότο να οδηγείς τον πόθο μου.

Το βαλς των χαμένων ονείρων

Να ήταν, άραγε, όλες οι μούσες παρούσες όταν ξεπηδούσε από τα σπλάχνα της μάνας του αυτός ο άνθρωπος; Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την άκρατη μελωδία που ρέει στις φλέβες του; Κυλάει ακόμα. Μπορεί εκείνος να "έφυγε" αλλά η μελωδία τρέχει ακόμα. Μια μελωδία που σου μιλά χωρίς να έχει λόγια. Μια μελωδία που σε προτρέπει να σηκωθείς από την καρέκλα και να χορέψεις μόνος σου. Αυτόν τον ήχο, αυτήν την μαγεία μπορείς να την χορέψεις και μόνος σου μέσα σε τέσσερις τοίχους. Μόνος .. με τα όνειρά σου. Κι'όμως να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε μια υπερπολυτελή σάλα απ'αυτές των παραμυθιών και των βασιλιάδων...

                                 Μάνος Χατζιδάκις - Το βαλς των χαμένων ονείρων

Από το χρονοντούλαπο της σύγχρονης ιστορίας.

Όντας έτοιμος να ξεκινήσω την δεύτερη και - ελπίζω - τελευταία πτυχιακή της ζωής μου, ξέθαψα την πρώτη. Διάβασα την Εισαγωγή και με γύρισε πίσω. Πίσω σε κείνες τις στιγμές τις αγχωμένες, τις οποίες όμως τώρα σκέφτεσαι γλυκά και με ίσως μια νοσταλγική χροιά. Ιδού:

Άνθρωπος: το αρτιότερο από τα έμβια δημιουργήματα του Κυρίου. Η Γένεση αναφέρει πως πλάστηκε κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν Του. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει πως η ίδια μας η ύπαρξη βασίζεται σε ένα πρότυπο. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά, πάρα πολλά, η έννοια του προτύπου όμως είναι  κάτι που συνοδεύει και πλάθει τον άνθρωπο καθ’όλη τη διάρκεια της εξελικτικής του πορείας. Ο άνθρωπος, καθώς είναι ένα κοινωνικό ον, θέλει αλλά και πρέπει να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους. Να δημιουργεί ομάδες και μέσα σε αυτές να παρατηρεί, να αντιγράφει, να μιμείται, να αφομοιώνει ή και να αποδοκιμάζει συμπεριφορές ή κομμάτια συμπεριφορών από τους άλλους. Έχει ανάγκη να προβάλλεται, να επιβεβαιώνεται και γενικότερα να κοινωνικοποιείται από μικρές ηλικίες σε κοινωνικές ομάδες όπως η οικογένεια, το σχολείο και αργότερα ο εργασιακός χώρος κ.α. Γίνεται λοιπόν, ένας δέκτης αλλά ταυτόχρονα και ένας πομπός συναισθημάτων και συμπεριφορών, θελημένων και μη, οι οποίες δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο επικοινωνίας. Μίας επικοινωνίας που έχει καταφέρει να μάθει τα μυστικά της και να χαλιναγωγήσει, είτε για καλό αλλά δυστυχώς είτε για κακό σκοπό.

            Σήμερα ζούμε αναμφίβολα στην εποχή της εικόνας, στην εποχή που καθημερινά βομβαρδιζόμαστε αλλά και βομβαρδίζουμε από τεράστιο όγκο εικόνων, πληροφοριών τις οποίες επεξεργαζόμαστε και δημιουργούμε τις καθημερινές μας απόψεις, συμπεριφορές κτλ. Αν σκεφτεί τότε κάνεις τη γνωστή λαϊκή ρήση που λέει πως μία εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, ας αναλογιστούμε πόσα εκατομμύρια λέξεων διασχίζουν καθημερινά τα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Ζούμε σε ένα κόσμο που ενδιαφέρεται και επενδύει κυρίως στο «φαίνεσθαι» και όχι στο «είναι», πράγμα που κάνει την έννοια του προτύπου  θεμελιώδη για την βιωσιμότητα αλλά και για την λειτουργία του. Με άλλα λόγια, άνθρωποι από τους χώρους της πολιτικής, του αθλητισμού, της τέχνης, του πολιτισμού, των επιστημών, της θρησκείας κ.α. μπαίνουν καθημερινά στα σπίτια μας και κατά συνέπεια στα μυαλά μας, παίζοντας τον ρόλο του σωστού ή αρκετές φορές και του λανθάνοντος προτύπου, δημιουργώντας συμπεριφορές, σκέψεις, συνήθειες ή ακόμα και τρόπους ζωής, το γνωστό σε όλους μας “lifestyle”. Μία ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί και λειτουργεί βασισμένη σε αυτό το φαινόμενο. Η λεγόμενη Τέταρτη Εξουσία, ή κατά κόσμον Μ.Μ.Ε. έχει εισβάλει ανεπιστρεπτί στην καθημερινότητα μας δημιουργώντας, προωθώντας ή και πολλές φορές καταστρέφοντας τέτοια πρότυπα.
            Ο άνθρωπος ασχολείται επίσης από τον πρώτο καιρό της εμφάνισης του στη Γη, με την τέχνη. Αυτή έχει πάρει πολλές μορφές. Από τις πιο απλές όπως η αγγειογραφία και η γλυπτική των αρχαίων χρόνων έως το διαχρονικό θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο. Είναι αέναη ανάγκη του ανθρώπου να στρέφεται στην τέχνη είτε ως δημιουργός είτε ως παρακολουθητής. Έτσι, οι καλλιτέχνες ήταν, είναι αλλά και θα είναι εξέχουσες προσωπικότητες ανάμεσα στους ανθρώπους και στην εποχή μας που είπαμε πως επικρατεί η προβολή και η εικόνα, είναι αναμενόμενο η φιλοσοφία του Marketing να εκδηλώσει ενδιαφέρον αλλά και να επεκταθεί και σε αυτά τα χωρία. Συνεπώς, καλλιτέχνες και όχι μόνο, προσομοιώνονται, αναλύονται αλλά και προωθούνται σα να ήταν προϊόντα και πάνω τους εφαρμόζονται οι παραδοσιακές αλλά και πιο σύγχρονες τεχνικές marketing. Σύγχρονες τεχνικές marketing οι οποίες προέκυψαν από το πάντρεμα της αρχέγονης τάσης και ανάγκης του ανθρώπου για επικοινωνία, που προσδιορίζει και ολόκληρη την ύπαρξη του, με την τεχνολογία. Δημιούργημα αυτού του «ζευγαριού» είναι το διαδίκτυο και αργότερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media) και ως εκ τούτου μία ολοκαίνουργια τεχνική marketing που ακούει στο όνομα «social media marketing».

            Σε αυτή την εργασία θα προσπαθήσω να καταγράψω και να παραθέσω διατυπωμένες θεωρίες περί κοινωνικών προτύπων καθώς και τους κύριους υποστηρικτές αυτών αλλά και να παρουσιάσω την παραπάνω σύγχρονη τεχνική marketing από το σημείο εμφάνισης τους μέχρι το σήμερα. Στη συνέχεια θα αναλύσω την τεχνική αυτή σε πρακτικό επίπεδο αναλύοντας την περίπτωση της Lady Gaga  η οποία αποτελεί το σημείο στο οποίο η μουσική συναντά την μόδα. Με άλλα λόγια θα μελετήσω πως εκείνη αλλά και το επιτελείο της χρησιμοποιούν τις εν λόγω τεχνικές για την αποτελεσματική προώθησή της. Μια γυναίκα-φαινόμενο της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας, η οποία παρά το νεαρό της ηλικίας της, έχει καταφέρει να συντρίψει αρκετά ρεκόρ που κατείχαν συνάδελφοι της όσον αφορά πωλήσεις, να καταπλήξει και τον πιο πιστό πολέμιο του είδους με την μουσική της παιδεία και την μελαγχολική φωνή της, να προκαλέσει με τις δεκάδες εκκεντρικές εμφανίσεις της, οι οποίες αν μη τι άλλο, έχουν κάνει χιλιάδες κόσμου ανά την υφήλιο να την ακολουθούν πιστά αλλά και να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής και της μόδας. Τέλος, βασισμένος σε αριθμούς και στοιχεία θα προσπαθήσω να κάνω μία σύγκριση με τις παραδοσιακές τεχνικές marketing αλλά και να καταλήξω στον βαθμό τον οποίο, οι τεχνικές αυτές κρίθηκαν αποτελεσματικές.    

Ένας φαιδρός καθρέφτης.

Είμαι στην διάλεξη και γράφω. Γράφω γιατί στάθηκα σε μια σου φράση. "Με ξέρω".
Ξέρεις ποιος είσαι; Χα! Εδώ γελάμε. Πες καλύτερα "ήξερα ποιος ήμουν" ή "νομίζω πως ήξερα ποιος ήμουν". Γιατί έρχεται μια στιγμή, ξέρεις, που τα ισοπεδώνει όλα. Και μπορεί να έχει έρθει. Πες την όπως θες. Πες την έρωτα, φίλο, συγκυρία. Μια στιγμή που όλες σου οι νόρμες πάνε ταξίδι. Πράγματα που αγαπούσες σε σένα και έκαναν τους άλλους να σε θέλουν, ξάφνου, έχουν πάει περίπατο. Αν ήταν ποτέ εκεί. Αν υπήρξαν ποτέ πραγματικά. Και αν δεν υπήρξαν, τότε τι έβλεπαν όλοι; Εσύ; .. Τι ήταν αυτό που έβλεπες στον καθρέφτη; Γελιόσουν ή ήθελες απλά να γελιέσαι;

Δεν ξέρω γιατί τα λέω αυτά... Γιατί τα γράφω. Τα νιώθω και απλά τώρα ήθελα να χαθώ στον κόσμο. Ένα στυλό και ένα μπλοκ με βοηθούν σ'αυτό. Με αγαπούν και τα αγαπώ...

Αλλά εσύ δεν με αγαπάς. Εσύ που δεν μου έλεγες την αλήθεια. Που με άφηνες να περιπλανιέμαι στους διαδρόμους της εγωιστικής μου ματαιοδοξίας. Ή εσύ που απλά ξαφνικά μου τσαλαπατάς τα, μέχρι πρότινος, ήρεμα νερά της ψυχοσύνθεσής μου. Ή εσύ που ακόμα δεν με ξέρεις αλλά που θέλω διακαώς να με μάθεις. Ή εσύ που με καθρέφτιζες με ένα φαιδρό καθρέφτη.
Μπορεί να μην το διαβάσεις ποτέ. Ή μπορεί να το διαβάσεις και να μην καταλάβεις τίποτα. Αλλά τι σημασία έχει; Ένας ακόμα τρελός είμαι που μιλάει στον εαυτό του. Προσπέρασέ τον και μην του δίνεις σημασία. Σίγουρα θα ήταν λιγότερο τρελός πριν περάσεις από μπροστά του...

..η Αθήνα μου..

..Είναι και αυτή η Αθήνα..που σε τραβάει να κάνεις τα "ακάμωτα"..να "δώσεις ζωή"..στα ανύπαρκτα...μια Αθήνα που λίγοι θα γνωρίσουν και θα αγαπήσουν..και οι πιο πολλοί θα τη μισήσουν..
Μα όταν τη ζήσεις..στα γραφικά στενάκια της..στις κιτρινοφωτισμένες οδούς,στα πολυκατοικημένα δρομάκια,τα εναλλακτικά καφέ και τους "χώρους" απο το παρελθόν που αναδύουν και βροντοφωνάζουν το μεγαλείο και την αξία της..θα δείς για ποιά πόλη μιλώ..

"Ο έρωτας είν' Έλληνας κι'ελληνικά μιλάει"

Ονειρεύομαι ένα καλοκαίρι
που όλοι οι "ξένοι" θα είναι στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα του φωτός και του Διονύσου,
της χαράς και του έρωτα.
Ναι. Αυτό θέλω. Να ερωτευτούν σα να μην υπάρχει αύριο.
Και το αύριο να τους βρει εκεί μαγνητισμένους.
Εκεί που η Σαπφώ έβαλε την Αφροδίτη να γεννήσει τον Έρωτα.
Γιατί ο Έρωτας είν' Έλληνας κι'ελληνικά μιλάει.






Υ.Γ. ευχαριστώ την Δούκισσα για την έμπνευση του τίτλου!

"Τις πταίει και δεν play??"

  Κάτι οι ειδήσεις που μας βομβαρδίζουν με ένα σωρό άχρηστες και τρομακτικές πληροφορίες, κάτι που όλοι έχουν βαλθεί να με πείσουν οτι "κάποιος" μας ψεκάζει..κάτι που ξέχασα να ταΐσω τη γάτα για δεύτερη μέρα..μπαίνω σε σκέψεις..
  Τελικά τι μας συμβαίνει;..έχουμε μπει σε ένα κακοτράχηλο και ατσούμπαλο δρόμο γεμάτο μέχρι τα μπούνια -που λένε- με άγχος, στρές, αγωνία για το αύριο, απαισιοδοξία και μιζερια..είναι και αυτό το..κάτσε να δείς πως το λένε..μνηηη.....μνημ.....μνημό...μνημόσυνο!!ΝΑΙ!..μνημόσυνο το λένε..
..χμμ!..οχι κάτσε..μνημόσυνο είναι αυτό για τους εκλιπόντες και "ταξιδιαρηδες"..μνημόνιο το λένε...
..αααανα γεια σου..είναι και αυτό (τριλογία..έσπασε ταμεία!!!)..με όλα τα επακόλουθα του και μας έχει ρίξει στα πατώματα.. Πριν μια πενταετία έκλαιγες και χτυπιόσουν..άκουγες σπαραξικάρδια κομματάκια του σωρού για έναν αποτυχημένο ή επιτυχώς αποτυχημένο έρωτα και απο την ώρα που έχουν έρθει αυτοί οι ξένοι με τα "παιχνίδια" τους δεν έχουμε ούτε δάκρυ να σπαταλήσουμε για τις αγάπες τις μεγάλες ή και όχι και το κρατάμε υποσυνείδητα για τα κακά που ε-ε-έρχονται..
..Δε μπορώ να πω πως είμαι απ'έξω από αυτο..ναι..το ζω κ εγώ..δεν έρχομαι απο τον πλανήτη Άρη..το βιώνω καθημερινά απο τότε που αποφάσισα να βροντήξω το χέρι στο τραπέζι και να φύγω από την αγκαλίτσα της μανούλας μου και να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου..(για ιδές καιρό που διάλεξα να πάθω ανεξαρτησία!!)...Αλλά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια (1κ1/2) αντιλαμβάνομαι οτι έχω σταματήσει να αισθάνομαι..δεν μπορώ να νευριάσω-όπως νευρίαζα τουλάχιστον!!(κριός παιδί μου τι περιμένεις!!)..δε μπορώ να στεναχωρηθώ.. Τώρα θα μου πεις :καλά κοπέλα μου πας καλά??θές να στεναχωριέσαι??
ΘΕΛΩ ρε..θέλω γιατί μαζί με τα άσχημα συναισθήματα έχω χάσει  και τα καλά .ούτε να διασκεδάσω μπορώ.. ούτε να ευχαριστηθώ..τα έχω όλα στην ίδια κλίμακα..είναι σαν ένα πρόσωπο από πλαστικό..πες του να γελάσει και θα δεις..πες του να κλάψει και θα δεις.. όλα flat..(που λέμε και μεις του επαγγέλματος!)..
..Πολυλογώ όμως και δεν είναι του στυλ μου..(θα'χω ρίζες Λακωνικές να δεις..)..δε ξέρω τι προσπαθούν να κάνουν "οι μεγάλοι" με μας..δε ξέρω αν όντως έχουν κάτι κατά νου..αυτό που βλέπω ξέρω..Μια μιζέρια και ενα ωωωωωχ παναγία μου...και ωωωωωωχ απο δω και ωωωχ απο κει..και ενα μαρασμό..ουτέ παιδάκια στα πάρκα δε βλέπεις πια.."Τις πταίει και δεν play??"..αναρωτιέσαι..και όχι μόνο...Αυτά και εμέις οι νεολέ-ρ-α (χαριτολογώντας ΠΑΝΤΑ!!) κάνουμε το κόσμο να γυρίζει..Αυτό είναι που μας ξεφεύγει..και αφηνόμαστε και πέφτουμε και βουλιάζουμε στη μαρμίτα..Ξυπνήστε λοιπόν και εσείς και εγώ..Ας είναι όπως είναι τα πράγματα..οι Έλληνες από τα γεννοφάσκια μας έχουμε μάθει να παλεύουμε και να αγωνιζόμαστε..δες την ιστορία μας κ αν έχεις αντίρρηση έλα και πες το μου..βγάλε λοιπόν και εσύ το βαρυ αμπέχονο της "τρομοκρατίας" των τηλεοράσεων και των πολιτικάντηδων..και φόρα τον έρωτα..Ο ζωοδότης έρως είναι η κινητήριος δύναμη..ερωτεύσου τη ζωη..γιατι είναι ωραία(και ας τα χει με άλλον προς το παρόν) ..εσένα..τη βροχή..τον ήλιο..και ζήσε..όπως μπορείς με τα πολλά..μπορείς και με τα λίγα...
..βαρέθηκα τη μιζερή μου φύση που λέει και το άσμα...α ρε Νικόλα..δε σε πρόλαβα..
..τα φιλιά μου..