Ένας φαιδρός καθρέφτης.

Είμαι στην διάλεξη και γράφω. Γράφω γιατί στάθηκα σε μια σου φράση. "Με ξέρω".
Ξέρεις ποιος είσαι; Χα! Εδώ γελάμε. Πες καλύτερα "ήξερα ποιος ήμουν" ή "νομίζω πως ήξερα ποιος ήμουν". Γιατί έρχεται μια στιγμή, ξέρεις, που τα ισοπεδώνει όλα. Και μπορεί να έχει έρθει. Πες την όπως θες. Πες την έρωτα, φίλο, συγκυρία. Μια στιγμή που όλες σου οι νόρμες πάνε ταξίδι. Πράγματα που αγαπούσες σε σένα και έκαναν τους άλλους να σε θέλουν, ξάφνου, έχουν πάει περίπατο. Αν ήταν ποτέ εκεί. Αν υπήρξαν ποτέ πραγματικά. Και αν δεν υπήρξαν, τότε τι έβλεπαν όλοι; Εσύ; .. Τι ήταν αυτό που έβλεπες στον καθρέφτη; Γελιόσουν ή ήθελες απλά να γελιέσαι;

Δεν ξέρω γιατί τα λέω αυτά... Γιατί τα γράφω. Τα νιώθω και απλά τώρα ήθελα να χαθώ στον κόσμο. Ένα στυλό και ένα μπλοκ με βοηθούν σ'αυτό. Με αγαπούν και τα αγαπώ...

Αλλά εσύ δεν με αγαπάς. Εσύ που δεν μου έλεγες την αλήθεια. Που με άφηνες να περιπλανιέμαι στους διαδρόμους της εγωιστικής μου ματαιοδοξίας. Ή εσύ που απλά ξαφνικά μου τσαλαπατάς τα, μέχρι πρότινος, ήρεμα νερά της ψυχοσύνθεσής μου. Ή εσύ που ακόμα δεν με ξέρεις αλλά που θέλω διακαώς να με μάθεις. Ή εσύ που με καθρέφτιζες με ένα φαιδρό καθρέφτη.
Μπορεί να μην το διαβάσεις ποτέ. Ή μπορεί να το διαβάσεις και να μην καταλάβεις τίποτα. Αλλά τι σημασία έχει; Ένας ακόμα τρελός είμαι που μιλάει στον εαυτό του. Προσπέρασέ τον και μην του δίνεις σημασία. Σίγουρα θα ήταν λιγότερο τρελός πριν περάσεις από μπροστά του...