Ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας (ασφαλείας).

Ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας έχει οχυρωθεί πίσω από την πανάκριβη πόρτα ασφαλείας που μόλις αγόρασε. Ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας είναι ένας ανθρωπάκος με αδυναμίες, ανασφάλειες και κόμπλεξ. Ναι .. με συμπλέγματα. Από κείνα που κλειδώνουν και φαντάζουν μη αναστρέψιμα. Έχει ανασφάλειες χτισμένες από μπετό λέξεων και συμπεριφορών του παρελθόντος. Έχει αδυναμίες. Έχει φτάσει, όμως, στην παραδοχή τους και αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα, ξέρεις. Έχει μείνει αρκετά με τον εαυτό του για να ξέρει να τα εντοπίζει. Ποιος ξέρει, όμως, πόσα έχει να βρει ακόμη; Πόσα έχει να γκρεμίσει για να αναγερθούν νέα στη θέση τους; Ο ανθρωπάκος αυτός, όμως, αγαπάει. Και ακριβώς επειδή αγαπάει, έχει δικαίωμα και να αγαπιέται. Έχει τη δύναμη να αγαπιέται. 

Η αγάπη άλλοτε τα συνθλίβει τα παραπάνω. Τα ελαχιστοποιεί. Άλλοτε. όμως, τα δυναμώνει. Γίνεται άνεμος στην φωτιά τους. Ειδικά, δε, αν συνδυαστεί με σταγόνες έρωτα η χημική αντίδραση μπορεί να γίνει καταστροφική, έχει φανεί.

Ο ανθρωπάκος έχει μάθει να αγαπάει τους ανθρώπους του επειδή γνωρίζει πως και εκείνοι με τα ίδια φορτία κυκλοφορούν τριγύρω. Έχει μάθει να τους αγαπάει γιατί τους έχει επιλέξει, γιατί του δίνουν χαρά και ολοκλήρωση. Ξεκλειδώνει την σκληρή, βαριά και επιβλητική πορτούλα του και ξεπορτίζει για ένα αλισβερίσι ολοκλήρωσης και δικαιολογημένης ύπαρξης.Για στιγμές ευτυχίας. Και τότε νιώθει τυχερός, που πίσω από τα οικοδομήματα των ανασφαλειών, των αδυναμιών και των συμπλεγμάτων του, διαπιστώνει πως δεν είναι μονάχος. Πως οι άνθρωποί του τον ξέρουν και τον "οσφρίζονται". Πως τον ξέρουν καλύτερα και από τον ίδιο.
Πως η πόρτα στην οποία επένδυσε πολλά χρήματα για να τον προστατεύει, ίσως δεν χρειάζεται να είναι τόσο απροσπέλαστη, τελικά. Πως μπορεί να αντικατασταθεί από μια συμβατική. Πως στο τέλος, μπορεί να μην υπάρχει και καθόλου.
Ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας είσαι 'συ και είμαι 'γω...