Ο εγωισμός που πάει;

Εγωισμός. Εδώ γελάνε! (παύση για γέλιο) Ο εγωισμός είναι μια έννοια, ή μάλλον μια λέξη που συναντάται πολύ συχνά στην ελληνική γλώσσα. Όχι, δεν έχω σκοπό να κάνω ετυμολογική ανάλυση της λέξης πέραν του προφανούς, ότι δηλαδή προέρχεται από την αντωνυμία "εγώ" ή το λατινικό "ego".
Ο εγωισμός, ξέρεις, έχει ένα ιδιόμορφο χαρακτηριστικό. Όταν είναι περιττός, στέκει εκεί σαν πεισμωμένος ταύρος που έχει χώσει τις οπλές του στη γη και σε θολώνει. Σε τυφλώνει και χάνεις τον δρόμο. Όταν δε, είναι απαραίτητος, ως άλλος Φαντομάς εξαφανίζεται και σε αφήνει να πέσεις στα Τάρταρα της αξιοπρέπειας. Να πέσεις χαμηλά, που λέμε.
Χρησιμοποιείται και ως δικαιολογία ή ως τεκμήριο σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής, κυρίως όταν πρόκειται για κουβέντες μεταξύ φίλων. Ξέρεις ... τις κουβέντες αυτές στις οποίες όλοι είμαστε θεωρητικά τέλειοι έτοιμοι να δώσουμε τις απόλυτα ψυχρές και ορθολογιστικές συμβουλές αλλά όταν πέσουμε στην κινούμενη άμμο αδυνατούμε να δούμε οτιδήποτε πέρα από τις παρωπίδες που μας επιβάλλουν οι χημικές αντιδράσεις στον εγκέφαλό μας.
Γιατί μπορεί να μην ξέρω που πάει ο άτιμος εγωισμός όταν είναι πραγματικά χρήσιμος, ξέρω όμως ότι δεν έχει όρια. Ούτε στο πόσο μπορεί να σε τυφλώσει αλλά ούτε και στο πόσο χαμηλά μπορεί να σε αφήσει να πέσεις...

Ο κανιβαλισμός των social media.

Είναι στιγμές, είναι φορές που δεν ξέρεις τι θα νιώσεις όταν θα φύγει η ίδια σου η μάνα, και μου λες ότι λυπάσαι ή - ακόμα χειρότερα - στεναχωρήθηκες με τον χαμό του Δημήτρη Μητροπάνου; Είναι φορές, ξέρεις, που ο κανιβαλισμός των social media δεν έχει όρια. Ναι, κανιβαλίζεις ένα χαμό για τον οποίο άλλοι κλαίνε και οδύρονται πραγματικά. Ένα χαμό ανάμεσα σε τόσους άλλους.
Η Ελλάδα ξέρει από σπουδαίους ανθρώπους. Γέννησε και θα γεννήσει ακόμα πολλούς. Ενέπνευσε και θα εμπνεύσει ακόμα περισσότερους. Και το βασικό; Ξέρει να τους τιμά και να μην τους λησμονεί. Γιατί ο πραγματικός θάνατος ενός τραγουδιστή είναι όταν πάψουν να ακούγουνται τα τραγούδια του. ¨Ενας ηθοποιός χάνεται όταν λησμονείται και δεν αποτελεί πλέον πρότυπο για τις επόμενες γενιές θεατρίνων. Η τέχνη, φίλε μου, δεν πεθαίνει παρά μόνο όταν η ψυχή του ανθρώπου γίνει πεζή και κρύα.
Η Ελλάδα δεν ξέρει τι σημαίνει R.I.P. γι'αυτό παραμέρισε τα. Έπρεπε να τον είχες τιμήσει όσο ζούσε με την φυσική ή νοητή παρουσία σου εκεί. Μην βεβηλώνεις άλλο τον χαμό του για ένα like.

Η λαμπάδα του χθες και του σήμερα.

Δεν ξέρω σε ποιον να στραφώ. Σε ποιον να στραφώ, να μου χαρίσει ένα από τα Πάσχα του παρελθόντος. Ενός παρελθόντος γεμάτο χρώματα, ξενοιασιά, ανεμελιά, ήχους, μυρωδιές.
Αχ! αυτές οι μυρωδιές. Ακόμα και σήμερα, ξέρεις, μυρίζοντας το ξύδι από το γυάλισμα των βαμμένων αυγών, γυρίζω πίσω μονομιάς. Ή και την αμμωνία από τα κουλούρια. Και αυτή. Και αυτή μπορεί να γίνει όχημα νοητό να γυρίσω πίσω.
Αλλά, γιατί να γυρίσω; Γιατί να γυρίσεις; Δε λένε πως κάθε ηλικία έχει την χάρη της; Ίσως, τελικά, το Πάσχα να είναι για τα παιδιά. Για εκείνα, που λαχταρούν τη λαμπάδα με τα παπούτσια και το σοκολατένιο αυγό.  Η Άνοιξη έχει αρχίσει να εισβάλει και να τρελαίνει την φύση, και μαζί της και εκείνα. Και εμάς, μη γελιόμαστε. Ζουν και για να σκαρώσουν διάφορα με τα κάθε λογής πυροτεχνήματα το βράδυ της Ανάστασης. Τουλάχιστον εμείς έτσι κάναμε... Σιγά, θα μου πεις. Δεν σε πήραν και τα χρόνια. Κι'όμως, κάποια πράγματα μένουν στο μυαλό, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να τα ζήσουμε ή να τα δούμε ξανά με τα μάτια του σχολιαρόπαιδου.
Και την δική σου τη λαμπάδα; Ποιος θα σου την χαρίσει; Όχι το κερί, όχι, όχι. Λέω για εκείνη τη λαμπάδα την αλληγορική. Εκείνη που θα ανάψει μέσα σου το Φως. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για σένα ή για μένα. Πρέπει να περιμένεις από κάποιον να στην προσφέρει ή μπορείς να την αγοράσεις στον εαυτό σου; Κι'αν μπορείς, πόσο ακριβή είναι τελικά;

..ολοκληρο ή απλα ενα κομματακι???

...ναι..σε σένα μιλάω..σε σένα που αναρωτιέσαι τι κάθομαι και κάνω νυχτιάτικο..λοιπόν άκου να δεις τι μπορεί να σου ξυπνήσει ένα και μόνο τραγούδι..άκουγα που λες-ναι είπαμε!!ΕΣΥ!-της εντελώς "αταλάντου και αφώνου γωνία" αλλά κατά τα άλλα συμπαθέστατης Lana..αυτής μωρέ..της Del Ray..που ας μη σχολιάσω το ονοματάκι γιατί θα μακρηγορήσω..το..Born To Die..Ξάφνου συνειδητοποιώ πως τελικά από οοοοοόλο το κομμάτι,μου αρέσει μόνο ένα σημείο.. φυσικά όταν με ρωτούν αν μου αρέσει εγω απαντάω "ναι!!μου αρέσει !!".. αλλά λέω ψέμματα.. ακόμα και σε μένα..δε μου αρεσει ολόκληρο..μου αρέσει ένα και μόνο σημείο..
.. τελικά τι κάνω??μου αρέσει ή όχι?? μπερδεύτηκα..
..δεν σου χει συμβεί? όχι πες αλήθεια..να σου αρέσει κάτι αλλά όχι ολόκληρο.. ένα κομμάτι του και απλά στο τέλος να δέχεσαι και τα υπόλοιπα μέρη του απλά και μόνο επειδή σου αρέσει ένα κουουτσικο τόσο δα κομμάτι..να κοροιδευεσαι και να κοροιδευεις στην ουσια γιατι?ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ??ΓΙΑ ΕΕΕΝΑ ΚΑΙ Μ Ο Ν Ο  ΚΟΜΜΑΤΙ??..πφφφ..
..και αν τελικά το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και αυτό δεν μου το κάνει μόνο στα τραγούδια??...αν κάνει το ίδιο στις σχέσεις.??.στο φαγητό..??..στο γλυκό??στη διασκέδαση??... εγώ πως θα ξεχωριζω τελικά αν μου αρέσει ή όχι??..
...πως μπορώ βρε αδερφέ να πετύχω το τέλειο??..και αν το πετύχω, πού ξέρω ότι στο μυαλό αρέσει το σύνολο και όχι κάποιο κομμάτι και απλά συμβιβάζεται??..
... τελικά ξέρεις τι?... κατέληξα....αν το μυαλό μου με κουράζει παίζοντας διάφορα παιχνιδάκια τετοιου τύπου.. εγώ θα ακούσω τη καρδιά.. αυτή πάντα θα γνωρίζει καλύτερα..
.. γιατί ..
.. μόνο με τη καρδιά βλέπεις καθαρά..την ουσία δε τη βλέπουν τα μάτια..
.. καλά τα λέει ο Αντουάν..και προσεχε..να χεις τα ματια σου 14..
..ΑΛΛΑ ΚΛΕΙΣΤΑ..