Η λαμπάδα του χθες και του σήμερα.

Δεν ξέρω σε ποιον να στραφώ. Σε ποιον να στραφώ, να μου χαρίσει ένα από τα Πάσχα του παρελθόντος. Ενός παρελθόντος γεμάτο χρώματα, ξενοιασιά, ανεμελιά, ήχους, μυρωδιές.
Αχ! αυτές οι μυρωδιές. Ακόμα και σήμερα, ξέρεις, μυρίζοντας το ξύδι από το γυάλισμα των βαμμένων αυγών, γυρίζω πίσω μονομιάς. Ή και την αμμωνία από τα κουλούρια. Και αυτή. Και αυτή μπορεί να γίνει όχημα νοητό να γυρίσω πίσω.
Αλλά, γιατί να γυρίσω; Γιατί να γυρίσεις; Δε λένε πως κάθε ηλικία έχει την χάρη της; Ίσως, τελικά, το Πάσχα να είναι για τα παιδιά. Για εκείνα, που λαχταρούν τη λαμπάδα με τα παπούτσια και το σοκολατένιο αυγό.  Η Άνοιξη έχει αρχίσει να εισβάλει και να τρελαίνει την φύση, και μαζί της και εκείνα. Και εμάς, μη γελιόμαστε. Ζουν και για να σκαρώσουν διάφορα με τα κάθε λογής πυροτεχνήματα το βράδυ της Ανάστασης. Τουλάχιστον εμείς έτσι κάναμε... Σιγά, θα μου πεις. Δεν σε πήραν και τα χρόνια. Κι'όμως, κάποια πράγματα μένουν στο μυαλό, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να τα ζήσουμε ή να τα δούμε ξανά με τα μάτια του σχολιαρόπαιδου.
Και την δική σου τη λαμπάδα; Ποιος θα σου την χαρίσει; Όχι το κερί, όχι, όχι. Λέω για εκείνη τη λαμπάδα την αλληγορική. Εκείνη που θα ανάψει μέσα σου το Φως. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για σένα ή για μένα. Πρέπει να περιμένεις από κάποιον να στην προσφέρει ή μπορείς να την αγοράσεις στον εαυτό σου; Κι'αν μπορείς, πόσο ακριβή είναι τελικά;