Σχεδιάζω, φτιάχνω, χτίζω μα το "τώρα" μου γκρεμίζω.

Φοβάμαι για το μέλλον και χάνω το παρόν. Ένα παρόν που ξετυλίγεται σαν γέφυρα να με φτάσει στο αύριο. Ένα αύριο, που είναι αβέβαιο αλλά ελπιδοφόρο, ρευστό αλλά γεμάτο όνειρα. Το μυρίζω και το αγγίζω με τις άκρες των δακτύλων μου. Του δίνω χρώματα και σχέδια που εγώ θέλω γι'αυτό. Όνειρο, θαρρώ, το λένε. Σχεδιάζω, φτιάχνω, χτίζω μα το "τώρα" μου γκρεμίζω. 

Τι συμβαίνει όταν αγωνιάς να μάθεις το μέλλον και παραπετάς το σήμερα; Όταν αφήνεσαι έρμαιο της αδράνειας και της νηνεμίας, όταν βρίσκεσαι πιόνι ακούνητο του ίδιου σου του εαυτού. Όταν ζεις και αναπνέεις για μια στιγμή στο μέλλον. Τι συμβαίνει, τότε, με τις φιγούρες του τώρα; Μάλλον χλωμιάζουν, σκουριάζουν και στέκουν εκεί. Στέκουν εκεί, και περιμένουν την στιγμή που θα τις πεθυμήσεις, θα τις αναπολήσεις. Αδημονούν, χαιρέκακα, να γίνουν τεκμήρια ενοχής και τύψης. Αλησμόνητες, ίσως, θα παίξουν τον ρόλο του κακού όταν πλέον θα έχεις φτάσει στον στόχο. Όταν θα έχεις φτάσει εκεί που ποθούσες. Στο "εκεί" που σε έκανε, μάλλον,να ξεχάσεις να ζεις.

Ενεργοποιήσου! Λένε, μπορείς ...

Περασμένα μεγαλεία, ξεχασμένα προσωπεία

Περασμένα μεγαλεία, ξεχασμένα προσωπεία

πράξεις, λόγια και θυμοί

όλα του έρωτα φορτία.

Παίρνω εγώ, δίνεις εσύ

και ζητάω την κραυγή 

να μας βγάλει απ'την ρουτίνα.

Είναι ο χρόνος κυνηγός

είναι αμείλικτος σκοπός

στέκει εκεί και μας κοιτάει

μα, μας κρύβει πια, το πως

πως εγώ, εσύ και οι άλλοι

θα γυρίσουμε στο φως.

Η αλήθεια μέσα μου.

Η αλήθεια, οι οπτικές, η ύπαρξη ή η απουσία της καταδυναστεύουν κάθε έκφανση της ζωής του ανθρώπου. Οριοθετούν και χαρακτηρίζουν την επικοινωνία του κρίνοντάς την επιτυχή ή εσφαλμένη. Η έννοια της αλήθειας μας ακολουθεί από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής μας και η αντίθετη έννοια - εκείνη του ψέματος - ανάβει το κόκκινο φανάρι στους συνειδησιακούς κώδικες ενός "έντιμου" ανθρώπου.

Μήπως όμως, τελικά, ο εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα αλλά η απόκρυψή της; Το κρύψιμο της κάτω από πνευματικά σκεπάσματα αναστολών και πρέπει; Μήπως το αγκάθι της ορθής επικοινωνίας δεν είναι τα ψέμματα που λέμε αλλά οι αλήθειες που διστάζουμε ή αποφεύγουμε να εξομολογηθούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό; Λαμβάνοντας την επικοινωνία ως μία άλλη μορφή τέχνης, μιας τέχνης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φύση του ανθρώπου από τα πρώτα στάδια της εξελικτικής του πορείας, είναι η καταπάτηση της αλήθειας ένα είδος βεβήλωσης; Μια βεβήλωση, πάνω στην οποία χτίζονται σχέσεις, συναισθήματα και επικοινωνιακά οικοδομήματα; Μήπως το ψέμα εφευρέθηκε από τους ανθρώπους σε μία προσπάθεια εξιλέωσης από τις τύψεις του ότι διστάζουν να ξεστομίσουν την αλήθεια; Είναι η αλήθεια "ο καλός", το ψέμα "ο κακός" αλλά ποιος ασχολείται ουσιαστικά με αυτό που βρίσκεται στη μέση;

Μεγαλώσαμε με τη ξύλινη μύτη του Πινόκιο να μεγαλώνει σε κάθε του ψέμα αλλά μήπως έπρεπε να μεγαλώνει κάθε φορά που απλά δεν έλεγε την αλήθεια; Εκείνος ήταν φτιαγμένος από ξύλο αλλά, όπως φαίνεται, οι δικές μας γλώσσες είναι ξύλινες και δυσκολεύονται να εξομολογηθούν την αγνή αλήθεια. 

Έχεις αναρωτηθεί, ποτέ, τι μπορείς να κάνεις για να ξαναγίνει η γλώσσα σου ένας σωρός υγιών κυττάρων, ένας δίαυλος ορθής επικοινωνίας και τι ανακούφιση μπορεί αυτό απλόχερα να σου χαρίσει;