Το πηδάλιο της ζωής

"Άσε τη ζωή που κάνεις, και ψάξε τη ζωή μου χάνεις". Πόσο κλισέ αλλά συνάμα πόσο αληθινό; Το θέμα είναι να πετύχεις αυτήν την κλωτσιά. Εκείνη που θα σε ρίξει από κάτω. Κάτω από την αφάνεια της ύπαρξης στην απόλαυση της ζωής. Ένας έρωτας, μια θλίψη, μια στέρηση ή και ένα γράμμα μπορούν να σε κάνουν να περάσεις την γραμμή. Μην ξεχάσεις να τα ευχαριστήσεις. Σου έδειξαν τον δρόμο.

Χωμένος ανάμεσα σε εισαγωγικά και αυτάκια, βιβλία και θεωρίες, έρευνες και μελέτες, λέξεις και έννοιες αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που θα σου θυμίσει πως η ζωή είναι σύστοιχο αντικείμενο. Έχει την ίδια ρίζα με το ρήμα. Ζω. Και αυτά τα δύο γραμματάκια κουβαλάνε τόσα πράγματα. Διαφορετικά για τον καθένα. Ζωή είναι ένα κρασί με φίλους, ένα ποτό με φλερτ στο μπαρ, είναι ο έρωτας, η απογοήτευση, η δουλειά, η επιτυχία, η αποτυχία είναι όλα. Είναι το λίγο παραπάνω αλάτι στο φαγητό. Είναι η υπερβολή.

Και αν γονιμοποιηθήκαμε εκείνο το βράδυ (καλά, μπορεί να ήταν και πρωί), αυτό έγινε για να χρειαστεί να πιούμε το πολύ νερό από το παραπάνω αλάτι στο φαγητό.Ζωή είναι να διψάς για εμπειρίες. Είναι να ξέρεις πως έχεις αγαπήσει και πως έχεις ζήσει στιγμές. Και να θες να έρθουν κι'άλλες. Είναι ωραία η άτιμη. Και γίνεται ακόμα πιο ωραία όταν νιώθεις πως έχεις το πηδάλιό της στα χέρια σου. Τουλάχιστον δεν εθελοτυφλείς. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις πως για καιρό δεν το είχες.

Και όσο εσύ ψάχνεις πως να ζήσεις, ή .. νομίζεις ότι το κάνεις, έξω η φύση πάλλεται από οργασμό. Ξυπνάει και σε ξυπνάει και σένα. Αλλού, βέβαια, ο οργασμός της είναι εντονότερος και αλλού υφέρπων. Το θέμα είναι τι νιώθεις όταν πέφτεις το βράδυ στο μαξιλάρι. Αν έχεις ακούσει τις κραυγές της ηδονής της και αν είσαι διατεθειμένος να χορέψεις μαζί της ή αν έχεις βάλει κερί στα αυτιά, όπως ο Οδυσσέας που προσπαθούσε να αποφύγει τις Σειρήνες. Γιατί, όπως λέει ένα άλλο κλισέ "Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου"

Και .. δε λέω, θα πέσεις και στον βάλτο. Θα σκοντάψεις στον βάλτο της αδράνειας και της απάθειας. Θα παραδώσεις τα κουπιά και θα αφήσεις το ρεύμα να σε παρασύρει στον δρόμο του. Η ουσία είναι να πεταχτείς, να ψάξεις για τα κουπιά, να τα πιάσεις και να τα λατρέψεις για να σε πάνε εκεί που η καρδιά σου θέλει.

Γιατί ... ζωή είναι να πετάγεσαι στον κάλαθο των αχρήστων και μετά να ψάχνεις να σε βρεις για να πάρεις εκείνες τις δυο κορώνες από το μηχάνημα της ανακύκλωσης...
                                                            

                                                 

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη

Εγώ την σκέψη μου δεν την δαμάζω. Γίνεται πλέον από μόνη της. Από μόνη της φτάνει εκεί. Κλείνει μόνη της το εισιτήριο. Απλά δεν βρίσκει τα ίδια πράγματα εκεί. Δεν βρίσκει τίποτα. Και απλά γυρνάει πίσω. Αλλά ξαναφεύγει...


Τρελαίνεται να κουράζεται. Να μοιράζεται. Να λιάζεται. Να σκουντουφλάει σε διαδρόμους που έχουν τοίχους, εσένα και τις έννοιες. Έννοιες της καθημερινότητας, που άλλες φορές τις κάνεις να φαίνονται σαν μια σταγόνα στον ωκεανό κι'άλλες φορές με κρεμάς και πέφτω πάλι στα νύχια τους. Την μια με κάνεις να τις αγνοώ και την άλλη μ πετάς πίσω σ'αυτές. Κάτι σαν τη Σκύλλα και την Χάρυβδη. Όπως ίσως θα έπεφτε και ο Οδυσσέας, αν είχε άλλη μοίρα. Με κάποιο τρόπο, αυτές το κατάφερναν, η μία να μοιάζει ομορφότερη απ'την άλλη. Και τα δύο την χτυπάνε. Ίσα; Άνισα; Ποιος ξέρει; Στην μια να ρουφιέται, και στην άλλη να πληγώνεται. Και τα δυο δεν έχουν πάτο. Δεν έχουν όριο.


Και η σκέψη μου να ταλανίζεται. Το βλέπει πως ταλανίζεται, αλλά ξαναγυρνάει. Ίσως να της αρέσει. Μπορεί να'ναι και από συνήθεια. Μπορεί στο ταξίδι αυτό να ψάχνει το καινούργιο της ερέθισμα. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επιβιώσει. Χτυπιέται ανάμεσα στα δαιμόνια. Αλλά γυρνά σε σένα. Και μετά στην άλλη. Και μετά πάλι σε σένα. Μπορεί να πρέπει να το κάνει. Μπορεί να είναι στη μοίρα της να παλεύει. Να θυμηθώ να την ρωτήσω.
Ναι, ναι ... Να θυμηθώ να την ρωτήσω, αν την ξαναδώ...

Πριν από τον Ήλιο.

Δεν περίμενα πως θα'ρθει μέρα,

που θα ζητούσα τον ήλιο, όπως ζητάω λίγη σημασία από σένα.

Δεν είχα μάθει πως ο ήλιος είναι ζωή,

σαν εκείνη που έπαιρνα από εκείνη την μικρή σου την απόκριση.

Δεν ήξερα να ανασαίνω φως, 

όπως ανάσαινα όταν σε έβλεπα. 

Γιατί... μπορεί η όψη σου, εκείνη η απρογραμμάτιστη να μου έκοβε την ανάσα, αλλά μου έδινε ψυχή.

Δεν μπορούσα να μιλήσω όπως μίλησα σε σένα,

παρά μόνο τραύλιζα τους ήχους χωρίς νόημα.

Μου ήταν δύσκολο να με αντικρίσω,

όπως αντίκρισα τον πόθο μου για σένα στον καθρέφτη.