Η Σκύλλα και η Χάρυβδη

Εγώ την σκέψη μου δεν την δαμάζω. Γίνεται πλέον από μόνη της. Από μόνη της φτάνει εκεί. Κλείνει μόνη της το εισιτήριο. Απλά δεν βρίσκει τα ίδια πράγματα εκεί. Δεν βρίσκει τίποτα. Και απλά γυρνάει πίσω. Αλλά ξαναφεύγει...


Τρελαίνεται να κουράζεται. Να μοιράζεται. Να λιάζεται. Να σκουντουφλάει σε διαδρόμους που έχουν τοίχους, εσένα και τις έννοιες. Έννοιες της καθημερινότητας, που άλλες φορές τις κάνεις να φαίνονται σαν μια σταγόνα στον ωκεανό κι'άλλες φορές με κρεμάς και πέφτω πάλι στα νύχια τους. Την μια με κάνεις να τις αγνοώ και την άλλη μ πετάς πίσω σ'αυτές. Κάτι σαν τη Σκύλλα και την Χάρυβδη. Όπως ίσως θα έπεφτε και ο Οδυσσέας, αν είχε άλλη μοίρα. Με κάποιο τρόπο, αυτές το κατάφερναν, η μία να μοιάζει ομορφότερη απ'την άλλη. Και τα δύο την χτυπάνε. Ίσα; Άνισα; Ποιος ξέρει; Στην μια να ρουφιέται, και στην άλλη να πληγώνεται. Και τα δυο δεν έχουν πάτο. Δεν έχουν όριο.


Και η σκέψη μου να ταλανίζεται. Το βλέπει πως ταλανίζεται, αλλά ξαναγυρνάει. Ίσως να της αρέσει. Μπορεί να'ναι και από συνήθεια. Μπορεί στο ταξίδι αυτό να ψάχνει το καινούργιο της ερέθισμα. Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επιβιώσει. Χτυπιέται ανάμεσα στα δαιμόνια. Αλλά γυρνά σε σένα. Και μετά στην άλλη. Και μετά πάλι σε σένα. Μπορεί να πρέπει να το κάνει. Μπορεί να είναι στη μοίρα της να παλεύει. Να θυμηθώ να την ρωτήσω.
Ναι, ναι ... Να θυμηθώ να την ρωτήσω, αν την ξαναδώ...