Έπαψα να ασχολούμαι με τις ζωές των άλλων, όταν άρχισα να ζω τη δική μου ζωή.

 ...όταν άρχισε να μου αρέσει η δική μου ζωή. Όταν τα κομμάτια του παιδικού, ονειρικού και ιδεατού παζλ άρχισαν να έρχονται σαν - από μαγεία - μαγνητισμένα σε επαφή.

Η κλειδαρότρυπα, ξέρεις, έχει κάτι το ηδονικό. Η δυνατότητα, ή η ανάκτηση της δυνατότητας, να εισχωρείς σε καθετί που δεν είναι δικό σου και να προσπαθείς με κάθε τρόπο να εκμαιεύσεις ή να στραγγίξεις κάθε είδους πληροφορία γι'αυτό μπορεί να καταντήσει εμμονή. Πόσω μάλλον, όταν αυτό το 'κάτι' είναι η ζωή κάποιου άλλου.
Η ηδονή του να παρεισφρέουμε σε ζωτικές συναρτήσεις τρίτων, μονάχα για την απόλαυση που μας παρέχει το ψεγάδι που θα ταΐσει την ανάγκη μας για αίσθημα ανωτερότητας και οι στιγμές σχολιασμού μολυσμένου από κατάλοιπα συμπλεγμάτων είναι, δυστυχώς, ανεκτίμητης αξίας για το είδος μας.

Τι(ς) πταίει, όμως; Μην είναι η ανθρώπινη φύση, που λυσσομανά για κανιβαλιστικές πρακτικές που στόχο έχουν την ανύψωση του 'είναι' σε μια βαθμίδα ψηλότερα από εκείνου του διπλανού; Μην είναι η θέση των άστρων; Μην είναι ότι ο χρόνος που χάνουμε από τις δικές μας καθημερινότητες γεννά άπλετο χρόνο για να πέσουμε με τα μούτρα στο "τι κάνει ο δίπλα"; Και αυτός ο χρόνος που χάνουμε τι γίνεται; Πεθαίνει και ανακυκλώνεται με σκοπό να μας δοθεί ξανά σε τούτη (ή σε κάποια άλλη ζωή) για να επανέλθει η κοσμική ισορροπία;

Δε νομίζω. Ζούμε μονάχα μια φορά. Και είναι και κάποια κλισέ, ξέρεις,  τα οποία ακριβώς επειδή έχουν πάρει αυτόν τον τίτλο, ελάχιστη σημασία τους δίδεται. Μπορεί να έρθει ένα πρωινό που εσύ ή κάποιος λατρεμένος σου δεν θα ξυπνήσετε.

Η ζωή είναι μικρή, είναι δική σου και αν καταφέρεις να την ξεζουμίσεις, όσο περισσότερο σε καυλώνει, τόσο λιγότερο χρόνο θα έχεις για να "χολοσκάσεις" για τα δεινά και τα καλά των άλλων.
.