Το καρότο.

Τι στιχάκι να σκαρώσω, που δεν έχει ειπωθεί;
Τι κουβέντες να βγάλω, που δεν έχει γεννήσει μια πένα;
Γιατί στερεύει η μελάνη, όπως στερεύει και η υπομονή.
Και οι δράκοι αρχίζουν πάλι και πετάνε έτσι προς τα μένα.

Σχοινί πετάω για να φτάσω απέναντι σε σένα.
Αλλά δεν σε φτάνουνε και παλεύουν
Για σένα ψαχουλεύω του μυαλού μου τα γραμμένα.
Και μένει το κενό με τους φίλους του να περιμένουν.

Είχες φύγει κι'όμως είσαι ακόμη εδώ.
Να ταλανίζεις τα όρια του φθαρμένου μου εγώ.
Θα στέκεις εκεί απέναντι
Σαν ένα αέναο καρότο να οδηγείς τον πόθο μου.