Το #αμενσιοντο!

Δεν μπορώ πια να γυρνάω και να σε περιμένω.
Και'συ εκεί. Να στοιχειώνεις τη λογική μου.
Να σε διώχνω, ή να κάνω πως σε διώχνω και 'συ να καρφώνεις πιο βαθειά τη σημαία της ύπαρξης σου στην κορυφή του πορθημένου μου μυαλού. Άθελά σου μάλλον. Ή σχεδόν άθελά σου. Ναι, ναι .. ακούσια το έκανες. Με μένα τα'χω. Δεν φταις.
Είσαι, ξέρεις, κάτι σαν ένα μικρόβιο που προκαλεί τον βήχα. Ένας βήχας που ξέρεις ότι θα φύγει αλλά απλά δε λέει να φύγει. Αυτόν, που σε κάνει να μισείς την αρρωστίλα στον ίδιο σου τον εαυτό. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά δεν ξέρεις το φάρμακο. Δεν έχεις τη λύση. Την ψάχνεις απεγνωσμένα. Πιο απεγνωσμένα και απ'όσο εγώ ψάχνω εσένα.
Κάθε σου θύμιση πληγώνει. Πληγώνει πιο πολύ και από τ'αλάτι στην ουλή την φρέσκια. Το ίδιο και η θέασή σου. Αυτή η τυχαία, η απρογραμμάτιστη. Εκείνη η στιγμή στο δρόμο που φέρνει τα άνω-κάτω. Και μέσα σ'αυτό, εγώ να προσπαθώ να κατασταλάξω τι είναι χειρότερο για μένα. Να μην έχω τα σημάδια σου ή να έχω από κείνα που μου χαράζουν πιο βαθειά την ψυχή. Εκείνα που λένε πως δεν είσαι εδώ.
Κοινός παρονομαστής οι στίχοι, η μουσική, τα τραγούδια.. Αυτά δημιουργούν καθρέφτες να δεις τον εαυτό σου, φτιάχνουν ήρωες για να ταυτιστείς μαζί τους, χτίζουν λαβυρίνθους για να χαθείς μέσα.
Αυτά είναι το βάλσαμο για την παραπονιάρα μου ψυχή.
Γιατί, όσο φάλτσος και να είσαι, του τραγουδιού που σε εκφράζει θα τον πιάσεις τον τόνο...
..Η σούμα ένα "γιατί", ένα "πότε" και μια κραυγή .. "όχι άλλο"..