Όταν με ρωτούν τι σπουδάζω πια, απαντώ "Facebook". Η απόλυτη αποτυχία, ήσουν έτοιμος να πεις, ε; Πες το, δεν πειράζει. Θες δεν θες, όμως, αυτό και τα φιλαράκια του έχουν μπει στην ζωή μας και αν δεν την διαμορφώνουν, τουλάχιστον την έχουν τροποποιήσει. Κόμεντς, λάικς, ριτουίτς, ένα σωρό διαδραστικότητες και όμως τι; Είναι αυτό εδώ για να επικοινωνούμε και να αλληλεπιδρούμε ή για να μεταφέρουμε σε αυτό την όποια -αν καν υφίσταται - πολιτική μας δράση και ζωή. Μπορεί το Facebook να μετατραπεί σε μία σύγχρονη Αρχαία Αθηναϊκή Αγορά όπου σκέψεις και ιδέες θα ανταλλάσσονται Και αν ναι, σε ποιο βαθμό επηρεάζει αυτή η ανταλλαγή την πραγματική πολιτική σφαίρα. Αν θες την απάντησή μου .. Δ.Ν.Τ. Δε νομίζω Τάκη.
Και ύστερα έρχονται οι γιορτές. Και όταν λέω γιορτές, εννοώ τα Χριστούγεννα. Μην κρύβεσαι. Και'συ αυτά εννοείς. Αλλά τα εννοείς με μάτια παιδικά. Γιατί, μάλλον, μόνο αυτά μπορούν να τα δουν. Είχαμε μια ιδιότητα, μικρά, να βλέπουμε μια λάμψη που οι άλλοι δεν έβλεπαν. Αλλά αυτή φεύγει όσο μεγαλώνεις. Η λάμψη ξεθωριάζει, παλεύεις να την δεις, τρίβεις τα μάτια σου, πασχίζεις αλλά κάθε χρόνο και σκοτεινιάζει. Την σκοτεινιάζουν; Σκοτεινιάζει; Δεν το ξέρω. Το θέμα είναι όμως ότι ζεις με αναμνήσεις. Λαμπιόνια που φώτιζαν χριστουγεννιάτικες διακοπές και δώρα. Κάτι υπάρχει ακόμα εκεί από αυτή τη μαγεία αλλά σίγουρα δεν θα την βρεις ξανά όπως τότε. Προσπαθήσεις να πιάσεις ένα σκοινί που σου δίνει φως αλλά όλο και αδυνατίζει.
Κι'όπως αγαπάς τα Χριστούγεννα, αγαπάς και ανθρώπους. Ή νομίζεις ότι αγαπάς. Ή νομίζεις ότι αγάπησες. Το σίγουρο είναι όμως ότι ένιωσες. Και οι μήνες, τα χρόνια περνούνε και αυτοί οι άνθρωποι που άλλοτε στοίχειωναν το είναι σου, τώρα δεν είναι εδώ. Αν σου το είχε πει κάποιος από την αρχή, τώρα θα γέλαγες λιγότερο. Όπως θα συμβεί με αυτούς που είναι, ή θα'θελες να είναι, τώρα στη ζωή σου. Η ζωή είναι κάτι σαν ένα κοριτσάκι με κοτσίδες που κάθεται από μακρυά και σε κοιτάει και πολλές φορές γελάει μαζί σου. Μια φιγούρα σαν την Πίπη τη Φακιδομύτη. Γιατί; Γιατί απλά μπορεί. Κερδισμένος θα είσαι, λένε, όταν θα βάλεις αυτό το απόμακρο κοριτσάκι στο παιχνίδι σου ... για να γελάσετε μαζί!
Και ύστερα έρχονται οι γιορτές. Και όταν λέω γιορτές, εννοώ τα Χριστούγεννα. Μην κρύβεσαι. Και'συ αυτά εννοείς. Αλλά τα εννοείς με μάτια παιδικά. Γιατί, μάλλον, μόνο αυτά μπορούν να τα δουν. Είχαμε μια ιδιότητα, μικρά, να βλέπουμε μια λάμψη που οι άλλοι δεν έβλεπαν. Αλλά αυτή φεύγει όσο μεγαλώνεις. Η λάμψη ξεθωριάζει, παλεύεις να την δεις, τρίβεις τα μάτια σου, πασχίζεις αλλά κάθε χρόνο και σκοτεινιάζει. Την σκοτεινιάζουν; Σκοτεινιάζει; Δεν το ξέρω. Το θέμα είναι όμως ότι ζεις με αναμνήσεις. Λαμπιόνια που φώτιζαν χριστουγεννιάτικες διακοπές και δώρα. Κάτι υπάρχει ακόμα εκεί από αυτή τη μαγεία αλλά σίγουρα δεν θα την βρεις ξανά όπως τότε. Προσπαθήσεις να πιάσεις ένα σκοινί που σου δίνει φως αλλά όλο και αδυνατίζει.
Κι'όπως αγαπάς τα Χριστούγεννα, αγαπάς και ανθρώπους. Ή νομίζεις ότι αγαπάς. Ή νομίζεις ότι αγάπησες. Το σίγουρο είναι όμως ότι ένιωσες. Και οι μήνες, τα χρόνια περνούνε και αυτοί οι άνθρωποι που άλλοτε στοίχειωναν το είναι σου, τώρα δεν είναι εδώ. Αν σου το είχε πει κάποιος από την αρχή, τώρα θα γέλαγες λιγότερο. Όπως θα συμβεί με αυτούς που είναι, ή θα'θελες να είναι, τώρα στη ζωή σου. Η ζωή είναι κάτι σαν ένα κοριτσάκι με κοτσίδες που κάθεται από μακρυά και σε κοιτάει και πολλές φορές γελάει μαζί σου. Μια φιγούρα σαν την Πίπη τη Φακιδομύτη. Γιατί; Γιατί απλά μπορεί. Κερδισμένος θα είσαι, λένε, όταν θα βάλεις αυτό το απόμακρο κοριτσάκι στο παιχνίδι σου ... για να γελάσετε μαζί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου