Θα φέρει μονάχα μιαν αίσθηση του καινούργιου, του ατελεύτητου, του άπλαστου. Την αίσθηση που σου δίνει η πλαστελίνη ότι μπορείς να την πλάσεις και να φτιάξεις ό,τι θέλεις, από κιμά μέχρι μπουλντόζα.
Μέχρι τότε τι γίνεται; Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι έντονα το πως η ζωή παλαντζάρει από το να είναι βαρετή στο να είναι συναρπαστική και τ'αντίστροφο. Με τι ευκολία αλλάζει διαθέσεις η άτιμη. Πολλές φορές μπερδεύεται και η ίδια και ταυτόχρονα είναι και τα δύο. Πότε το ένα το βάζει για επίρρημα, τ'άλλο για επίθετο και τούμπαλιν. Το πρόβλημα είναι πως τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι. Η κατάρα του άεργου και του νοήμονος να διυλίζουν ατέρμονα τον κώνωπα. Ο τελευταίος αναζητά το καλύτερο αναγνωρίζοντας πως πάντα κάτι του λείπει.
Ο Δεκέμβρης θα έρθει. Ίσως αργήσει, ίσως έρθει γρήγορα αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Δεν είναι στο χέρι του να μην έρθει. Ίσως η αρχή να δικαιωθεί και να φέρει άδεια τα καλάθια του. Ίσως, πάλι, το μοναδικό πρόβλημα να είναι πως θα έρθει πλέον πεπεισμένος ότι δεν τον υποχρεώνει να φέρει τίποτα από αυτά που ο νεαρός και κυνικός έφηβος ξάδερφος του, ο Αύγουστος, του έταξε. Πως θα φτάσει γοργά με πρόσωπο μάλλον θλιμμένα ανέκφραστο και κενό, αφού έχει περιπλανηθεί αρκετά, συνειδητοποιώντας πως απλά κρατά μουλιασμένα φύκια στα χέρια.
