| Η ζωή σε δυο ταχύτητες |

Η ζωή στο πήγαινε - έλα. 
Σε τέσσερις ρόδες. 
Σε μια βαλίτσα. 
Σε μια λεωφόρο. 
Σε ένα ατέρμονο μοίρασμα. 
Στο εδώ και στο εκεί. 
Στο σαθρό και στο υγιές.
Στο να έρχομαι και να γεμίζω το είναι μου με το είναι μου.
Στο να φεύγω και να πλημμυρίζουν τα μέσα μου από την πραγματικότητα που πια δε μου χωράει
Στο να πλησιάζω και να ακουμπάω την αλήθεια που φαντασιωνόμουν από παιδί.
Στο να απομακρύνομαι και η διάσταση να φαντάζει όνειρο καλό. Αλλά όνειρο.
Στο να νιώθω την Περσεφόνη άνθρωπο δικό μου.
Στο να αντιλαμβάνομαι ότι όλα θέλουν τον χρόνο τους. Ότι, τότε που η Φωνή μου μιλούσε, δεν την άκουγα.
Στο τώρα που την εκτιμώ και θέλω να της δώσω σάρκα και οστά.
Στις εχθρούς του Ορέστη που με μαλώνουν που μάχομαι μια ζωή που δε μου φτάνει.
Άδικα. όμως. Αυτός είχε σκοτώσει το αίμα του. Εγώ προσπαθώ, μονάχα, να κάνω το δικό μου να βράσει. Να υπάρξει...
Στο να παλεύω να μην ειδωθούν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Στο να κοπιάζω να χωρέσω τρία ψηφία στο δυαδικό μου σύστημα.
Στο να υπομένω και να περιμένω. Με ανάσες .. τα διαλείμματα της ολοκληρωτικής και εξαγνιστικής ύπαρξης. Με διαλείμματα .. το είδωλο του αληθινού μου εαυτού στον καθρέφτη.
Στο 'όλα θα γίνουν'..