Μπορεί σε τριάντα από χρόνια από τώρα η γενιά μας να αποκτήσει έναν προσδιορισμό που θα αρχίζει από το 'του'. Όπως απέκτησε ο κόσμος που βίωσε εκ των έσω την αλλαγή που επήλθε στη χώρα στα χρόνια της χούντας και της ανατροπής της. Δεν ξέρω ποιος θα είναι αυτός. Δεν γνωρίζω τι θα με χαρακτηρίζει. Δε μπορώ να ξέρω αν θα γίνω ένας κομφορμιστής πενηντάρης. Αυτό, που είμαι σε θέση να γνωρίζω είναι η αβεβαιότητα του σήμερα και η παντελής έλλειψη αυτοπεποίθησης σε ένα σύνολο ανθρώπων που - εκ των πραγμάτων - δε μπορούσε να δηλώσει το "παρών" σε κομβικές και ιστορικές στιγμές της πορείας της Ελλάδας. Σε γεγονότα, που αποτελούσαν μοναχά διηγήσεις δασκάλων και μεγαλυτέρων, σελίδες βιβλίων Ιστορίας ή θέματα εξετάσεων στο τέλος της χρονιάς.
Δεν το φανταζόμουν. Κανείς μας, νομίζω. Κι όμως έγινε. Μας τυλίξαν μέρες, μπουκωμένες από την πεποίθηση ότι το φευγιό είναι η μοναδική λύση για κάτι, που για εκατομύρια συνομιλήκους μας στην Ευρώπη, είναι δεδομένο. Κόσμος έφυγε στο εξωτερικό για να σπουδάσει και να δουλέψει, γονείς "έδιωξαν" τα παιδιά τους προς αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο. Νεαροί έπιασαν τον εαυτό τους να λένε καλημέρα σε μια άλλη γλώσσα για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την ατέρμονη αφυδάτωση των δυνατοτήτων ενός λαού, που ομολογουμένως έσφαλε. Για να μπορέσουν να διοχετεύσουν τα ταλέντα και τις γνώσεις τους, σε μια περίοδο που ίσως ακούγαμε την "Οδό Πανικού" αν ο Χατζιδάκις βρισκόταν ακόμα ανάμεσά μας.
Είναι η επόμενη της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος και - πίστεψέ με - δεν γράφω για να λαϊκίσω επ'αυτού. Γράφω, γιατί η πιο πρόσφατη συγκυρία που έφερε στα αυτιά μου αυτή τη λέξη, ήταν η περίπτωση της Ιρλανδίας σχετικά με τη νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και σίγουρα τότε, δεν περίμενα ότι σε λίγο καιρό θα κληθώ να ετυμηγορήσω - πρωτίστως στον εαυτό μου - για το αν θέλω ευρώ ή δραχμή, ευρωπαϊκή ένωση ή έξω από αυτήν, συνέχεια της αέναης πολιτικής λιτότητας ή το άγνωστο της επόμενης μέρας. Οι Έλληνες, κάποια στιγμή, ψήφισαν ανάλογα για το πολιτειακό ζήτημα της πατρίδας. Και γι'αυτό μόνο ιστορίες ξέρω.
Δεν έχω καταλήξει αν με νοιάζει το έγγραφο με το οποίο θα χρειάζεται να επισκέπτομαι στο μέλλον το λατρεμένο Λονδίνο ή την Ουψάλα που με φιλοξένησε για ένα χρόνο. Αν θα πρέπει να έχω βίζα, διαβατήριο ή ταυτότητα. Ξέρω, όμως, ότι θέλω πάντα να κλείνω εισιτήριο με επιστροφή. Και θα το προσπαθώ όσο περνά από το χέρι μου. Ξέρω ότι θέλω να διοχετεύσω τις ικανότητες και τις κλίσεις μου στη χώρα που με γέννησε. Ξέρω ότι υπάρχει κόσμος εντός και εκτός συνόρων για τον οποίο τίθεται θέμα των αναγκών επιβίωσης ενώ εγώ σου μιλάω για την βαθμίδα της αυτοολοκλήρωσης. Μιας αυτοολοκλήρωσης που θα επέλθει μόνο με την έξοδο από την ατομική αδράνεια. Ξέρω ότι μια ολόκληρη γενιά έχει όρεξη και ταλέντο για δουλειά και δημιουργία. Θέληση που την σπάει ο βράχος του πανικού και της μιζέριας. Στο σχολείο, όμως, έμαθα ότι το νερό και το κύμα διαβρώνει την πέτρα...
(θεωρώ, πως το α' ενικό αντανακλά το α' πληθυντικό. αν όχι, παρακαλώ αγνοήστε αυτό το δημοσίευμα που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της καθολικής "πρόσβασης στο βήμα του λόγου", που παρέχει το διαδίκτυο.)
Δεν το φανταζόμουν. Κανείς μας, νομίζω. Κι όμως έγινε. Μας τυλίξαν μέρες, μπουκωμένες από την πεποίθηση ότι το φευγιό είναι η μοναδική λύση για κάτι, που για εκατομύρια συνομιλήκους μας στην Ευρώπη, είναι δεδομένο. Κόσμος έφυγε στο εξωτερικό για να σπουδάσει και να δουλέψει, γονείς "έδιωξαν" τα παιδιά τους προς αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο. Νεαροί έπιασαν τον εαυτό τους να λένε καλημέρα σε μια άλλη γλώσσα για να μπορέσουν να ξεφύγουν από την ατέρμονη αφυδάτωση των δυνατοτήτων ενός λαού, που ομολογουμένως έσφαλε. Για να μπορέσουν να διοχετεύσουν τα ταλέντα και τις γνώσεις τους, σε μια περίοδο που ίσως ακούγαμε την "Οδό Πανικού" αν ο Χατζιδάκις βρισκόταν ακόμα ανάμεσά μας.
Είναι η επόμενη της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος και - πίστεψέ με - δεν γράφω για να λαϊκίσω επ'αυτού. Γράφω, γιατί η πιο πρόσφατη συγκυρία που έφερε στα αυτιά μου αυτή τη λέξη, ήταν η περίπτωση της Ιρλανδίας σχετικά με τη νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και σίγουρα τότε, δεν περίμενα ότι σε λίγο καιρό θα κληθώ να ετυμηγορήσω - πρωτίστως στον εαυτό μου - για το αν θέλω ευρώ ή δραχμή, ευρωπαϊκή ένωση ή έξω από αυτήν, συνέχεια της αέναης πολιτικής λιτότητας ή το άγνωστο της επόμενης μέρας. Οι Έλληνες, κάποια στιγμή, ψήφισαν ανάλογα για το πολιτειακό ζήτημα της πατρίδας. Και γι'αυτό μόνο ιστορίες ξέρω.
Δεν έχω καταλήξει αν με νοιάζει το έγγραφο με το οποίο θα χρειάζεται να επισκέπτομαι στο μέλλον το λατρεμένο Λονδίνο ή την Ουψάλα που με φιλοξένησε για ένα χρόνο. Αν θα πρέπει να έχω βίζα, διαβατήριο ή ταυτότητα. Ξέρω, όμως, ότι θέλω πάντα να κλείνω εισιτήριο με επιστροφή. Και θα το προσπαθώ όσο περνά από το χέρι μου. Ξέρω ότι θέλω να διοχετεύσω τις ικανότητες και τις κλίσεις μου στη χώρα που με γέννησε. Ξέρω ότι υπάρχει κόσμος εντός και εκτός συνόρων για τον οποίο τίθεται θέμα των αναγκών επιβίωσης ενώ εγώ σου μιλάω για την βαθμίδα της αυτοολοκλήρωσης. Μιας αυτοολοκλήρωσης που θα επέλθει μόνο με την έξοδο από την ατομική αδράνεια. Ξέρω ότι μια ολόκληρη γενιά έχει όρεξη και ταλέντο για δουλειά και δημιουργία. Θέληση που την σπάει ο βράχος του πανικού και της μιζέριας. Στο σχολείο, όμως, έμαθα ότι το νερό και το κύμα διαβρώνει την πέτρα...
(θεωρώ, πως το α' ενικό αντανακλά το α' πληθυντικό. αν όχι, παρακαλώ αγνοήστε αυτό το δημοσίευμα που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της καθολικής "πρόσβασης στο βήμα του λόγου", που παρέχει το διαδίκτυο.)
