Η αγαπημένη τραγουδά πως τα τραγούδια βγαίνουν όταν σε γνωρίσει ο πόνος κι'έρχεται να καθίσει σιμά σου. Αναλογίσου, τότε, τι μπορεί να συμβεί όταν σε γνωρίσει η αγάπη. Όταν βρίσκεις να υπάρχει ακόμα μια σταγόνα νερό σε ένα ποτήρι που έμοιαζε άδειο. Γιατί, πάντα μένει μια σταγόνα και απλά αποφασίζει να έρθει τη στιγμή που είσαι έτοιμος να την ρουφήξεις. Την στιγμή που διψάς περισσότερο. Έρχεται σαν το σφυρί που θα σπάσει την τσιμεντένια σου ρουτίνα και θα γκρεμίσει συθέμελα τον φράχτη σου. Και μετά ζητάς κι'άλλη, κι'άλλη .. κι'άλλη σταγόνα, γιατί απλά δεν χορταίνεται. Πάντα σου αφήνει, λένε, μια προσμονή στα χείλη για τον επαναπατρισμό της. Γιατί εκεί ανήκει...
Να ξέρεις πως υπάρχει εκεί έξω και η στιγμή που της ανοίγεις την πόρτα είναι το λεπτό που οι λέξεις έρχονται σε οργασμό. Σε έναν ολοκληρωτικό και ασταμάτητο ηδονικό οργασμό που παρασύρει ανεπανόρθωτα και γλυκά τα πάντα στον διάβα του. H στιγμή που τα κύτταρά σου συζητούν και παραδέχονται πως ζουν.
Να ξέρεις πως υπάρχει εκεί έξω και η στιγμή που της ανοίγεις την πόρτα είναι το λεπτό που οι λέξεις έρχονται σε οργασμό. Σε έναν ολοκληρωτικό και ασταμάτητο ηδονικό οργασμό που παρασύρει ανεπανόρθωτα και γλυκά τα πάντα στον διάβα του. H στιγμή που τα κύτταρά σου συζητούν και παραδέχονται πως ζουν.
Αυτή η τελευταία πέτρα που έχει ξεμείνει στην σφιχτή σου παλάμη και είναι η τελευταία ευκαιρία σου για να γκρεμίσεις μονομιάς τον στόχο των παιδικών σου παιχνιδιών. Αυτό το τελευταίο σκαλί που κατακτάς με το πόδι σου, και ενώ ξέρεις πως τα κατάφερες με τα προηγούμενα, ένα ακόμα βήμα σε χωρίζει από την στιγμή που στις φλέβες σου θα κυλήσει ανακούφιση. Αυτό είναι το "Σ'αγαπώ". Είναι ο οργασμός των λέξεων. Είναι το κεφαλόσκαλο στο λεξικό. Είναι το χρώμα το λευκό που το'χεις αν αθροίσεις όλα τα υπόλοιπα.