Ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας (ασφαλείας).

Ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας έχει οχυρωθεί πίσω από την πανάκριβη πόρτα ασφαλείας που μόλις αγόρασε. Ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας είναι ένας ανθρωπάκος με αδυναμίες, ανασφάλειες και κόμπλεξ. Ναι .. με συμπλέγματα. Από κείνα που κλειδώνουν και φαντάζουν μη αναστρέψιμα. Έχει ανασφάλειες χτισμένες από μπετό λέξεων και συμπεριφορών του παρελθόντος. Έχει αδυναμίες. Έχει φτάσει, όμως, στην παραδοχή τους και αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα, ξέρεις. Έχει μείνει αρκετά με τον εαυτό του για να ξέρει να τα εντοπίζει. Ποιος ξέρει, όμως, πόσα έχει να βρει ακόμη; Πόσα έχει να γκρεμίσει για να αναγερθούν νέα στη θέση τους; Ο ανθρωπάκος αυτός, όμως, αγαπάει. Και ακριβώς επειδή αγαπάει, έχει δικαίωμα και να αγαπιέται. Έχει τη δύναμη να αγαπιέται. 

Η αγάπη άλλοτε τα συνθλίβει τα παραπάνω. Τα ελαχιστοποιεί. Άλλοτε. όμως, τα δυναμώνει. Γίνεται άνεμος στην φωτιά τους. Ειδικά, δε, αν συνδυαστεί με σταγόνες έρωτα η χημική αντίδραση μπορεί να γίνει καταστροφική, έχει φανεί.

Ο ανθρωπάκος έχει μάθει να αγαπάει τους ανθρώπους του επειδή γνωρίζει πως και εκείνοι με τα ίδια φορτία κυκλοφορούν τριγύρω. Έχει μάθει να τους αγαπάει γιατί τους έχει επιλέξει, γιατί του δίνουν χαρά και ολοκλήρωση. Ξεκλειδώνει την σκληρή, βαριά και επιβλητική πορτούλα του και ξεπορτίζει για ένα αλισβερίσι ολοκλήρωσης και δικαιολογημένης ύπαρξης.Για στιγμές ευτυχίας. Και τότε νιώθει τυχερός, που πίσω από τα οικοδομήματα των ανασφαλειών, των αδυναμιών και των συμπλεγμάτων του, διαπιστώνει πως δεν είναι μονάχος. Πως οι άνθρωποί του τον ξέρουν και τον "οσφρίζονται". Πως τον ξέρουν καλύτερα και από τον ίδιο.
Πως η πόρτα στην οποία επένδυσε πολλά χρήματα για να τον προστατεύει, ίσως δεν χρειάζεται να είναι τόσο απροσπέλαστη, τελικά. Πως μπορεί να αντικατασταθεί από μια συμβατική. Πως στο τέλος, μπορεί να μην υπάρχει και καθόλου.
Ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας είσαι 'συ και είμαι 'γω...

Έπαψα να ασχολούμαι με τις ζωές των άλλων, όταν άρχισα να ζω τη δική μου ζωή.

 ...όταν άρχισε να μου αρέσει η δική μου ζωή. Όταν τα κομμάτια του παιδικού, ονειρικού και ιδεατού παζλ άρχισαν να έρχονται σαν - από μαγεία - μαγνητισμένα σε επαφή.

Η κλειδαρότρυπα, ξέρεις, έχει κάτι το ηδονικό. Η δυνατότητα, ή η ανάκτηση της δυνατότητας, να εισχωρείς σε καθετί που δεν είναι δικό σου και να προσπαθείς με κάθε τρόπο να εκμαιεύσεις ή να στραγγίξεις κάθε είδους πληροφορία γι'αυτό μπορεί να καταντήσει εμμονή. Πόσω μάλλον, όταν αυτό το 'κάτι' είναι η ζωή κάποιου άλλου.
Η ηδονή του να παρεισφρέουμε σε ζωτικές συναρτήσεις τρίτων, μονάχα για την απόλαυση που μας παρέχει το ψεγάδι που θα ταΐσει την ανάγκη μας για αίσθημα ανωτερότητας και οι στιγμές σχολιασμού μολυσμένου από κατάλοιπα συμπλεγμάτων είναι, δυστυχώς, ανεκτίμητης αξίας για το είδος μας.

Τι(ς) πταίει, όμως; Μην είναι η ανθρώπινη φύση, που λυσσομανά για κανιβαλιστικές πρακτικές που στόχο έχουν την ανύψωση του 'είναι' σε μια βαθμίδα ψηλότερα από εκείνου του διπλανού; Μην είναι η θέση των άστρων; Μην είναι ότι ο χρόνος που χάνουμε από τις δικές μας καθημερινότητες γεννά άπλετο χρόνο για να πέσουμε με τα μούτρα στο "τι κάνει ο δίπλα"; Και αυτός ο χρόνος που χάνουμε τι γίνεται; Πεθαίνει και ανακυκλώνεται με σκοπό να μας δοθεί ξανά σε τούτη (ή σε κάποια άλλη ζωή) για να επανέλθει η κοσμική ισορροπία;

Δε νομίζω. Ζούμε μονάχα μια φορά. Και είναι και κάποια κλισέ, ξέρεις,  τα οποία ακριβώς επειδή έχουν πάρει αυτόν τον τίτλο, ελάχιστη σημασία τους δίδεται. Μπορεί να έρθει ένα πρωινό που εσύ ή κάποιος λατρεμένος σου δεν θα ξυπνήσετε.

Η ζωή είναι μικρή, είναι δική σου και αν καταφέρεις να την ξεζουμίσεις, όσο περισσότερο σε καυλώνει, τόσο λιγότερο χρόνο θα έχεις για να "χολοσκάσεις" για τα δεινά και τα καλά των άλλων.
.

Το Σ'αγαπώ: Ο Οργασμός των Λέξεων

Η αγαπημένη τραγουδά πως τα τραγούδια βγαίνουν όταν σε γνωρίσει ο πόνος κι'έρχεται να καθίσει σιμά σου. Αναλογίσου, τότε, τι μπορεί να συμβεί όταν σε γνωρίσει η αγάπη. Όταν βρίσκεις να υπάρχει ακόμα μια σταγόνα νερό σε ένα ποτήρι που έμοιαζε άδειο. Γιατί, πάντα μένει μια σταγόνα και απλά αποφασίζει να έρθει τη στιγμή που είσαι έτοιμος να την ρουφήξεις. Την στιγμή που διψάς περισσότερο. Έρχεται σαν το σφυρί που θα σπάσει την τσιμεντένια σου ρουτίνα και θα γκρεμίσει συθέμελα τον φράχτη σου. Και μετά ζητάς κι'άλλη, κι'άλλη .. κι'άλλη σταγόνα, γιατί απλά δεν χορταίνεται. Πάντα σου αφήνει, λένε, μια προσμονή στα χείλη για τον επαναπατρισμό της. Γιατί εκεί ανήκει...

Να ξέρεις πως υπάρχει εκεί έξω και η στιγμή που της ανοίγεις την πόρτα είναι το λεπτό που οι λέξεις έρχονται σε οργασμό. Σε έναν ολοκληρωτικό και ασταμάτητο ηδονικό οργασμό που παρασύρει ανεπανόρθωτα και γλυκά τα πάντα στον διάβα του. H στιγμή που τα κύτταρά σου συζητούν και παραδέχονται πως ζουν. 

Αυτή η τελευταία πέτρα που έχει ξεμείνει στην σφιχτή σου παλάμη και είναι η τελευταία ευκαιρία σου για να γκρεμίσεις μονομιάς τον στόχο των παιδικών σου παιχνιδιών. Αυτό το τελευταίο σκαλί που κατακτάς με το πόδι σου, και ενώ ξέρεις πως τα κατάφερες με τα προηγούμενα, ένα ακόμα βήμα σε χωρίζει από την στιγμή που στις φλέβες σου θα κυλήσει ανακούφιση. Αυτό είναι το "Σ'αγαπώ". Είναι ο οργασμός των λέξεων. Είναι το κεφαλόσκαλο στο λεξικό. Είναι το χρώμα το λευκό που το'χεις αν αθροίσεις όλα τα υπόλοιπα.