Στραγγίζοντας Ιδρώτα

Στραγγίζοντας ό,τι και όση αγάπη έχεις να μου δώσεις...

Από εκείνη την ανεπαίσθητη, την παιχνιδιάρα, την υφέρπουσα, την γλυκά ύπουλη. Από εκείνη που σου περισσεύει απ'την τσέπη και χαμηλώνεις να την περιμαζέψεις γιατί αλλού την είχες ταγμένη. Κοντοζυγώνω να την πιάσω και ξάφνου μ'ένα σάλτο την υφαρπάζεις. Και την κρύβεις. Μέχρις ότου να την ξαναπλώσεις, όπως απλώνει κανείς το χέρι και ταΐζει και ποτίζει ένα αδέσποτο, μια καυτή μέρα του Ιούλη. Ένα αδέσποτο ευγνώμον που θα μπορούσε να πιει μέχρι και τον ιδρώτα σου για να ξεδιψάσει.

Και το ζωντανό στέκει εκεί και ξανάρχεται την επόμενη για να βρει τον σωτήρα του. Το αλισβερίσι συνεχίζεται και οι μέρες περνούν και το σκυλί ζητά. Ζητά αλλά και δίνει. Μια υπόσχεση για ανταπόδοση και φροντίδα. Φροντίδα σκυλίσια .. πιστή. Αρκεί να πηγαίνεις και να το ταΐζεις κάθε μέρα. Να πηγαίνεις να το ποτίζεις και να το χαϊδεύεις κάθε μέρα.  Και κάθε μέρα πιο πολύ...

Ίσως είσαι η μοναδική του άγκυρα, για να κάνει λιμάνι του το αύριο. Ίσως είσαι η ψευδαίσθηση στα ζωικά του ένστικτα που θα το κάνει να βγάλει τη μέρα. 
Και κάποια στιγμή, εκείνο μ'ένα πήδο θα ορμήσει πάνω σου από αγάπη, όπως ο Άργος όταν αντάμωσε τον πολυμήχανο Οδυσσέα μετά τα χρόνια της Τροίας.