Ένα από τα λίγα πράγματα που είναι σίγουρα σε αυτόν τον κόσμο είναι, ότι το καλοκαίρι θα έρθει και πάλι. Και θα φύγει. Και θα ξανάρθει. Τι είναι αυτό, όμως, που κάνει το τέκνο της Άνοιξης - όπως πάντα το είχα στο μυαλό μου - τόσο ξεχωριστό αλλά πάνω απ'όλα λαχταριστό;
Αν με ρωτάς, δεν είναι το αγαπημένο μου. Μισώ την ζέστη, ξέρεις. Μπορεί να μου τρυπήσει τα μηνίγγια. Μπορεί να με τρελάνει. Πέρα απ'αυτό, όμως, δεν σου κρύβω ότι με γοητεύει πολλές φορές στην ιδέα του ερχομού του. Όταν "η μάνα του", η Άνοιξη, προλειαίνει το έδαφος και είναι έτοιμη να το βγάλει από τα σπλάχνα της, με γοητεύει. Θα είναι, μάλλον, αυτή η φυσική ροή της ζωής που συναντάται παντού μας κάνει να λαχταρούμε την ζωή. Η γέννηση, η ζωή, η ωρίμανση και ο θάνατος θα μπορούσαν να είναι οι 4 εποχές. Κι'ύστερα έρχεται το κλασσικό. Την Άνοιξη η φύση αγάλλεται. Βρίσκεται σε έναν οργασμό που δε μπορεί παρά να σε παρασύρει. Σε αυτή τη ροή δεν είναι, άλλωστε, βασισμένη και η θεωρία της Αστρολογίας; Τι συμβαίνει, όμως, με το Καλοκαίρι; Είναι, άραγε, η πίεση του χρόνου που εκτονώνεται με την μορφή διακοπών; Ή, μήπως, είναι η καθολική ξεδιάντροπη ή κεκαλυμμένη σεξουαλική απελευθέρωση που κάνει τον άνθρωπο να περιμένει το Καλοκαίρι σαν ένα καινούριο ραβασάκι του εραστή του;
Εγώ, μάλλον, προσμένω το καλοκαίρι γιατί θυμάμαι εκείνα τα περασμένα. Εκείνα, ξέρεις, από τα οποία βλέπεις τις φωτογραφίες και εκστασιάζεσαι. Εκείνα, στα οποία μια καλή παρέα σε είχε βοηθήσει να περάσεις καλά. Στέκω, όμως, και αναρωτιέμαι. Θα είναι αυτό το καλοκαίρι σαν ένα από αυτά τα όμορφα του παρελθόντος; Θα το ζήσω σαν να είναι το τελευταίο (Χριστέ μου, πόσο κλισέ) ή θα περιμένω τη νεράιδα να το χτυπήσει με το ραβδάκι της και να το κάνει να μοιάσει με ένα από τα περασμένα, τα οποία ίσως να μην είχαν αγγίξει και την τελειότητα; Πάντα, αυτή η αμφιβολία στέκει εκεί. Εκεί...μέχρι να έρθει ο Σεπτέμβρης που θα φέρει στην πλάτη του την απάντηση. Αλλά, μπορεί και όχι. Μπορεί και να μην μου κάνει την χάρη, να μείνω με την απορία και ο ατέρμονος κύκλος του χρόνου να συνεχιστεί. Με ή χωρίς εμένα. Με ή χωρίς .. εσένα.
Αν με ρωτάς, δεν είναι το αγαπημένο μου. Μισώ την ζέστη, ξέρεις. Μπορεί να μου τρυπήσει τα μηνίγγια. Μπορεί να με τρελάνει. Πέρα απ'αυτό, όμως, δεν σου κρύβω ότι με γοητεύει πολλές φορές στην ιδέα του ερχομού του. Όταν "η μάνα του", η Άνοιξη, προλειαίνει το έδαφος και είναι έτοιμη να το βγάλει από τα σπλάχνα της, με γοητεύει. Θα είναι, μάλλον, αυτή η φυσική ροή της ζωής που συναντάται παντού μας κάνει να λαχταρούμε την ζωή. Η γέννηση, η ζωή, η ωρίμανση και ο θάνατος θα μπορούσαν να είναι οι 4 εποχές. Κι'ύστερα έρχεται το κλασσικό. Την Άνοιξη η φύση αγάλλεται. Βρίσκεται σε έναν οργασμό που δε μπορεί παρά να σε παρασύρει. Σε αυτή τη ροή δεν είναι, άλλωστε, βασισμένη και η θεωρία της Αστρολογίας; Τι συμβαίνει, όμως, με το Καλοκαίρι; Είναι, άραγε, η πίεση του χρόνου που εκτονώνεται με την μορφή διακοπών; Ή, μήπως, είναι η καθολική ξεδιάντροπη ή κεκαλυμμένη σεξουαλική απελευθέρωση που κάνει τον άνθρωπο να περιμένει το Καλοκαίρι σαν ένα καινούριο ραβασάκι του εραστή του;Εγώ, μάλλον, προσμένω το καλοκαίρι γιατί θυμάμαι εκείνα τα περασμένα. Εκείνα, ξέρεις, από τα οποία βλέπεις τις φωτογραφίες και εκστασιάζεσαι. Εκείνα, στα οποία μια καλή παρέα σε είχε βοηθήσει να περάσεις καλά. Στέκω, όμως, και αναρωτιέμαι. Θα είναι αυτό το καλοκαίρι σαν ένα από αυτά τα όμορφα του παρελθόντος; Θα το ζήσω σαν να είναι το τελευταίο (Χριστέ μου, πόσο κλισέ) ή θα περιμένω τη νεράιδα να το χτυπήσει με το ραβδάκι της και να το κάνει να μοιάσει με ένα από τα περασμένα, τα οποία ίσως να μην είχαν αγγίξει και την τελειότητα; Πάντα, αυτή η αμφιβολία στέκει εκεί. Εκεί...μέχρι να έρθει ο Σεπτέμβρης που θα φέρει στην πλάτη του την απάντηση. Αλλά, μπορεί και όχι. Μπορεί και να μην μου κάνει την χάρη, να μείνω με την απορία και ο ατέρμονος κύκλος του χρόνου να συνεχιστεί. Με ή χωρίς εμένα. Με ή χωρίς .. εσένα.
