Η χαρά μέσα από την ευτυχία του άλλου.

Σαν μια οικοδομή οι σχέσεις των ανθρώπων.

Μην ακούς αυτό που λένε πως "χτίζονται για να γκρεμιστούν".

Δεν είναι σαν τους κανόνες που υπάρχουν για να διαλυθούν

ούτε σαν τα ρεκόρ που αγαπούν να σπάνε.

Θεμελιώσέ τες

και μια μέρα θα σου δώσουν ευτυχία απερίγραπτη.

Χαρά που πηγάζει από την αγάπη και την ανιδιοτέλεια.

Χαρά, που ίσως αλλιώς να μην έβρισκες.

Η μάνα σου, σου γέννησε αδέρφια,

αλλά η μοίρα σου χάρισε κι'άλλα.

Να τα αγαπάς, γιατί δεν ξέρεις με τι μπορεί να σε γεμίσουν.

Πως θα καταφέρουν να τσιμεντώσουν το κενό σου.

Να πιστεύεις στους δεσμούς των ανθρώπων,

μιας και μπορεί μια μέρα να γίνουν το γκάζι

για να ζήσεις την χαρά μέσα από την ευτυχία του άλλου...

Το Facebook, η δημοκρατία, οι γιορτές, και οι άνθρωποι που αγαπήσαμε.

Όταν με ρωτούν τι σπουδάζω πια, απαντώ "Facebook". Η απόλυτη αποτυχία, ήσουν έτοιμος να πεις, ε; Πες το, δεν πειράζει. Θες δεν θες, όμως, αυτό και τα φιλαράκια του έχουν μπει στην ζωή μας και αν δεν την διαμορφώνουν, τουλάχιστον την έχουν τροποποιήσει. Κόμεντς, λάικς, ριτουίτς,  ένα σωρό διαδραστικότητες και όμως τι; Είναι αυτό εδώ για να επικοινωνούμε και να αλληλεπιδρούμε ή για να μεταφέρουμε σε αυτό την όποια -αν καν υφίσταται - πολιτική μας δράση και ζωή. Μπορεί το Facebook  να μετατραπεί σε μία σύγχρονη Αρχαία Αθηναϊκή Αγορά όπου σκέψεις και ιδέες θα ανταλλάσσονται  Και αν ναι, σε ποιο βαθμό επηρεάζει αυτή η ανταλλαγή την πραγματική πολιτική σφαίρα. Αν θες την απάντησή μου .. Δ.Ν.Τ. Δε νομίζω Τάκη.
Και ύστερα έρχονται οι γιορτές. Και όταν λέω γιορτές, εννοώ τα Χριστούγεννα. Μην κρύβεσαι. Και'συ αυτά εννοείς. Αλλά τα εννοείς με μάτια παιδικά. Γιατί, μάλλον, μόνο αυτά μπορούν να τα δουν. Είχαμε μια ιδιότητα, μικρά, να βλέπουμε μια λάμψη που οι άλλοι δεν έβλεπαν. Αλλά αυτή φεύγει όσο μεγαλώνεις. Η λάμψη ξεθωριάζει, παλεύεις να την δεις, τρίβεις τα μάτια σου, πασχίζεις αλλά κάθε χρόνο και σκοτεινιάζει. Την σκοτεινιάζουν; Σκοτεινιάζει; Δεν το ξέρω. Το θέμα είναι όμως ότι ζεις με αναμνήσεις. Λαμπιόνια που φώτιζαν χριστουγεννιάτικες διακοπές και δώρα. Κάτι υπάρχει ακόμα εκεί από αυτή τη μαγεία αλλά σίγουρα δεν θα την βρεις ξανά όπως τότε. Προσπαθήσεις να πιάσεις ένα σκοινί που σου δίνει φως αλλά όλο και αδυνατίζει.
Κι'όπως αγαπάς τα Χριστούγεννα, αγαπάς και ανθρώπους. Ή νομίζεις ότι αγαπάς. Ή νομίζεις ότι αγάπησες. Το σίγουρο είναι όμως ότι ένιωσες. Και οι μήνες, τα χρόνια περνούνε και αυτοί οι άνθρωποι που άλλοτε στοίχειωναν το είναι σου, τώρα δεν είναι εδώ. Αν σου το είχε πει κάποιος από την αρχή, τώρα θα γέλαγες λιγότερο. Όπως θα συμβεί με αυτούς που είναι, ή θα'θελες να είναι, τώρα στη ζωή σου. Η ζωή είναι κάτι σαν ένα κοριτσάκι με κοτσίδες που κάθεται από μακρυά και σε κοιτάει και πολλές φορές γελάει μαζί σου. Μια φιγούρα σαν την Πίπη τη Φακιδομύτη. Γιατί; Γιατί απλά μπορεί. Κερδισμένος θα είσαι, λένε, όταν θα βάλεις αυτό το απόμακρο κοριτσάκι στο παιχνίδι σου ... για να γελάσετε μαζί!

"Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα, όπου οι Έλληνες δεν λειτουργούν ως Έλληνες."

Πηγή: http://www.thelocal.se/42844/20120827/

Ο τίτλος είναι κλεμμένος, το ξέρω. Μην βιαστείς να μου το πεις. Εξ ου και τα αυτάκια. Την φράση αυτή την άκουσα σήμερα και μίλησε πολύ στην λογική μου για διάφορους λόγους. Ανήκει στον κ. Δημήτρη Μπουραντά, καθηγητή Ηγεσίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έφτασε στα αυτιά μου μέσα από την διαδικτυακή μετάδοση του ΣΚΑΪ και την εκπομπή "stinpraxi.gr". Κι'όμως, υπάρχουν ακόμα εκπομπές στην Ελλάδα που δίνουν βήμα σε πνευματικούς ανθρώπους που κάτι έχουν να πουν. Που κάτι έχουν κάνει. Που κάτι είναι. Εξεπλάγην. Ο άνθρωπος αυτός, μιλούσε για την Ελλάδα, με λόγια αυστηρά, απότομα αλλά από τα οποία δεν θα μπορούσε να αφαιρέσει την αγάπη του για την χώρα. Για την χώρα του. Για την χώρα μας. Για την Ελλάδα μας.
Μόλις χθες, έφτασε στα χέρια μου, ένα άρθρο της εφημερίδας "Καθημερινή" που μιλούσε για τους Έλληνες γιατρούς στην Γερμανία. Έλληνες που φτάσαν στην Γερμανία για να κάνουν την ειδικότητά τους και για να ενταχθούν σε ένα διαφορετικό εθνικό σύστημα υγείας. Άνθρωποι, που έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής τους στην μελέτη και τις σπουδές και όμως "αναγκάστηκαν" να φύγουν στην Ευρώπη για να βρουν επαγγελματικές ευκαιρίες που θεωρούν αξιοπρεπείς. Το να μαθαίνεις μια καινούργια γλώσσα - ειδικά όταν αυτή είναι η γερμανική - και να την χρησιμοποιείς σε κλάδους όπως η Ιατρική, φαντάζομαι δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο. Πραγματικοί επιστήμονες. Πραγματικοί ήρωες. Και πόσοι άλλοι είναι ακόμα; Πόσοι άλλοι από όλους τους κλάδους ψάχνουν την τύχη τους σε κάποια άλλη χώρα, επειδή απλά η Ελλάδα δεν μπορεί να τους την προσφέρει;
Αυτό, που με τρελαίνει ξέρεις, είναι το ότι αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι Έλληνες χωράνε μόνο σε μία μικρή στήλη της εφημερίδας ή σε ένα μονόλεπτο ρεπορτάζ στις ειδήσεις των οκτώ. Ότι τυγχάνουν προσοχής και δημοσιότητας σούργελα και τσουτσέκια. Ότι προωθούνται έννοιες όπως ο ρατσισμός και ο φόβος για οτιδήποτε διαφορετικό. Ότι αυτός ο φόβος φωλιάζει και έχουμε καταντήσει να δίνουμε καθημερινό βήμα σε αμόρφωτα, ανθρωπόμορφα τέρατα. Ότι αυτά είναι τα πρότυπα που δίνονται σε νέα φουρνιά Ελλήνων, η οποία περισσότερο από κάθε άλλη έχει ανάγκη για σωστή προτυποποίηση και καθοδήγηση. Ότι αξίες όπως η μόρφωση, η παιδεία και η τέχνη εκμηδενίζονται και την θέση τους παίρνουν άλλες .. ευτελέστερες.
Και όλα αυτά που; Στην Ελλάδα. Αλλά και έξω απ'αυτή. Μόνο που δεν ξέρω που υπάρχει περισσότερη πατρίδα. Μέσα ή έξω;;;

Home! Sweet Home!

Θα μπορούσα, ξέρεις, να ξεκινήσω με το "οίκος". Με αυτήν την λέξη την ελληνική που έχει τόσο χρησιμοποιηθεί σε όλον τον κόσμο. Αλλά θα ήταν ανούσιο. Το θέμα είναι τι σημαίνει. Ή .. τι σημαίνει για τον καθένα. Ένας, θα έλεγε "σπίτι". Ένας άλλος, "κεραμίδι". Κάποιος τρίτος πιο σοφιστικέ θα έλεγε, "οίκος". Αλλά είναι μια λέξη ελληνική που περικλείει - άψογα θα έλεγα - αυτήν την έννοια. Και αυτή η λέξη είναι το "σπιτικό". Σου χαρίζει τόση ζεστασιά αυτή η λέξη, που ακόμα και στην προφορά της νιώθεις μια θαλπωρή να σε αγγίζει ή μια νοσταλγία για την αίσθηση αυτή, να σε τσιμπάει. Άλλωστε και οι Άγγλοι με το "home" έχουν πέσει διάνα. Και ναι! Σ'αυτό τους βγάζω το καπέλο. Έχουν διαχωρίσει άψογα το σπίτι, σαν κτήριο από το σπίτι ΣΟΥ. Την φωλιά σου..
Τι πραγματικά σημαίνει όμως σπίτι; Τι μπορεί να σου προσφέρει; Ποιο τσιμέντο ή ποια πόλη μπορείς να  ονομάσεις σπίτι σου;
Είναι στο χέρι σου να μετατρέψεις κάθε σπίτι, πόλη ή ακόμα και χώρα στην οποία ζεις, στο σπίτι σου .. στην φωλιά σου; Και, κατά πόσο εύκολο είναι να σπάσεις τους δεσμούς με αυτό που μέχρι χθες ήταν το "κεραμίδι" σου; Και αν είναι εύκολο, πρέπει να το κάνεις ή μπορείς απλά να ζεις διχασμένος ανάμεσα σε δύο πόρτες, καμία από τις οποίες δεν θα είναι πλέον ορθάνοιχτη για σένα;
Οι ερωτήσεις πολλές, αλλά μια σε τριβελίζει ... Ποιος και γιατί  άρπαξε τα κλειδιά από το σπιτικό σου και σε ανάγκασε να αναζητήσεις άλλη "στέγη";

Ο Αύγουστος. Ένας κυνικός έφηβος.

Ζωηρός έφηβος ο Αύγουστος. Κυνικός, περιπαικτικός. Από 'κείνους που το'νιωσαν τι έχουν ανάμεσα στα σκέλια τους και έχουν τόση λαχτάρα για τη ζωή. Με αυτό το ειρωνικό ύφος με κοιτάει. Τρέχει γοργά προς το μέρος μου. Είπε και στους διπλανούς του να με πειράξουν. Δεν το κατάφεραν πιο πριν. Μονάχα, εκείνος ο νεαρός ο Ιούλης κάτι έκανε. Άθελά του, όμως.
Αυτός συνεχίζει να τρέχει. Καλπάζει όλο και πιο γρήγορα. Εγώ κοντοστέκομαι. Τόση περιέργεια έχω τι θέλει να μου πει τόσο χαιρέκακα. Μάλλον κατάλαβα. Θέλει να μου πάρει το μυαλό σαν τον πατέρα του, τον περσινό. Θέλει να μου θυμίσει, εκείνος τι μου είχε προσφέρει. Πως μου είχε πάρει τα λογικά.
Τούτος εδώ, όμως, κρατάει και κάτι στην χούφτα του. Μια λιχουδιά, ένα μεζέ, ένα ραβασάκι. Δεν ξέρω. Κάτι καλό πρέπει να είναι. Κάτι διαφορετικό. Κάτι ευοίωνο...

Το #αμενσιοντο!

Δεν μπορώ πια να γυρνάω και να σε περιμένω.
Και'συ εκεί. Να στοιχειώνεις τη λογική μου.
Να σε διώχνω, ή να κάνω πως σε διώχνω και 'συ να καρφώνεις πιο βαθειά τη σημαία της ύπαρξης σου στην κορυφή του πορθημένου μου μυαλού. Άθελά σου μάλλον. Ή σχεδόν άθελά σου. Ναι, ναι .. ακούσια το έκανες. Με μένα τα'χω. Δεν φταις.
Είσαι, ξέρεις, κάτι σαν ένα μικρόβιο που προκαλεί τον βήχα. Ένας βήχας που ξέρεις ότι θα φύγει αλλά απλά δε λέει να φύγει. Αυτόν, που σε κάνει να μισείς την αρρωστίλα στον ίδιο σου τον εαυτό. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Αλλά δεν ξέρεις το φάρμακο. Δεν έχεις τη λύση. Την ψάχνεις απεγνωσμένα. Πιο απεγνωσμένα και απ'όσο εγώ ψάχνω εσένα.
Κάθε σου θύμιση πληγώνει. Πληγώνει πιο πολύ και από τ'αλάτι στην ουλή την φρέσκια. Το ίδιο και η θέασή σου. Αυτή η τυχαία, η απρογραμμάτιστη. Εκείνη η στιγμή στο δρόμο που φέρνει τα άνω-κάτω. Και μέσα σ'αυτό, εγώ να προσπαθώ να κατασταλάξω τι είναι χειρότερο για μένα. Να μην έχω τα σημάδια σου ή να έχω από κείνα που μου χαράζουν πιο βαθειά την ψυχή. Εκείνα που λένε πως δεν είσαι εδώ.
Κοινός παρονομαστής οι στίχοι, η μουσική, τα τραγούδια.. Αυτά δημιουργούν καθρέφτες να δεις τον εαυτό σου, φτιάχνουν ήρωες για να ταυτιστείς μαζί τους, χτίζουν λαβυρίνθους για να χαθείς μέσα.
Αυτά είναι το βάλσαμο για την παραπονιάρα μου ψυχή.
Γιατί, όσο φάλτσος και να είσαι, του τραγουδιού που σε εκφράζει θα τον πιάσεις τον τόνο...
..Η σούμα ένα "γιατί", ένα "πότε" και μια κραυγή .. "όχι άλλο"..

Με συγχωρείτε .. μνήμη πλήρης.

Σου έχει τύχει, ποτέ, να νιώθεις ότι δεν υπάρχει άλλος χώρος στο κεφάλι σου; Ότι γέμισε ο σκληρός δίσκος, ρε παιδί μου. Ότι ακόμα και η παραμικρή επιπλέον λεπτομέρεια ή πληροφορία, ο τόσο δα προβληματισμός μπορεί να κάνει το κεφάλι σου να εκραγεί.
Είναι φορές, ξέρεις, που το μόνο πράγμα που αντέχει ένας εγκέφαλος, είναι να χαθεί. Δεν έχει τη  δύναμη να κάνει οτιδήποτε άλλο, παρά από το να βυθιστεί στην αδράνεια. Με όχημα το κορμί, που λαχταρά να χαθεί στο πλήθος ή στην μοναξιά με ένα βιβλίο ή νότες και στίχους για παρέα και σαν άλλο ακυβέρνητο καράβι που το εγκατέλειψε ο καπετάνιος, θέλει απλά να ταξιδέψει. Όχι γεωγραφικά αλλά νοερά.
Μια ακατέργαστη εντολή δίνεται στα μάτια να καρφώσουν το κενό και να μην το αφήσουν ώσπου να βρεθεί, κάπου μέσα στους διαδρόμους των εγκεφαλικών κυττάρων, η λύση. Μια λύση που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Η λύση στο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα - συνήθως άλυτο - που το έφτασε εκεί. Που σε έφτασε εκεί...

Ένα Καλοκαίρι σαν όλα τ'άλλα. Ή μήπως όχι;

Ένα από τα λίγα πράγματα που είναι σίγουρα σε αυτόν τον κόσμο είναι, ότι το καλοκαίρι θα έρθει και πάλι. Και θα φύγει. Και θα ξανάρθει. Τι είναι αυτό, όμως, που κάνει το τέκνο της Άνοιξης - όπως πάντα το είχα στο μυαλό μου - τόσο ξεχωριστό αλλά πάνω απ'όλα λαχταριστό;
Αν με ρωτάς, δεν είναι το αγαπημένο μου. Μισώ την ζέστη, ξέρεις. Μπορεί να μου τρυπήσει τα μηνίγγια. Μπορεί να με τρελάνει. Πέρα απ'αυτό, όμως, δεν σου κρύβω ότι με γοητεύει πολλές φορές στην ιδέα του ερχομού του. Όταν "η μάνα του", η Άνοιξη, προλειαίνει το έδαφος και είναι έτοιμη να το βγάλει από τα σπλάχνα της, με γοητεύει. Θα είναι, μάλλον, αυτή η φυσική ροή της ζωής που συναντάται παντού μας κάνει να λαχταρούμε την ζωή. Η γέννηση, η ζωή, η ωρίμανση και ο θάνατος θα μπορούσαν να είναι οι 4 εποχές. Κι'ύστερα έρχεται το κλασσικό. Την Άνοιξη η φύση αγάλλεται. Βρίσκεται σε έναν οργασμό που δε μπορεί παρά να σε παρασύρει. Σε αυτή τη ροή δεν είναι, άλλωστε, βασισμένη και η θεωρία της Αστρολογίας; Τι συμβαίνει, όμως, με το Καλοκαίρι; Είναι, άραγε, η πίεση του χρόνου που εκτονώνεται με την μορφή διακοπών; Ή, μήπως, είναι  η καθολική ξεδιάντροπη ή κεκαλυμμένη σεξουαλική απελευθέρωση που κάνει τον άνθρωπο να περιμένει το Καλοκαίρι σαν ένα καινούριο ραβασάκι του εραστή του;
Εγώ, μάλλον, προσμένω το καλοκαίρι γιατί θυμάμαι εκείνα τα περασμένα. Εκείνα, ξέρεις, από τα οποία βλέπεις τις φωτογραφίες και εκστασιάζεσαι. Εκείνα, στα οποία μια καλή παρέα σε είχε βοηθήσει να περάσεις καλά. Στέκω, όμως, και αναρωτιέμαι. Θα είναι αυτό το καλοκαίρι σαν ένα από αυτά τα όμορφα του παρελθόντος; Θα το ζήσω σαν να είναι το τελευταίο (Χριστέ μου, πόσο κλισέ) ή θα περιμένω τη νεράιδα να το χτυπήσει με το ραβδάκι της και να το κάνει να μοιάσει με ένα από τα περασμένα, τα οποία  ίσως να μην είχαν αγγίξει και την τελειότητα;  Πάντα, αυτή η αμφιβολία στέκει εκεί. Εκεί...μέχρι να έρθει ο Σεπτέμβρης που θα φέρει στην πλάτη του την απάντηση. Αλλά, μπορεί και όχι. Μπορεί και να μην μου κάνει την χάρη, να μείνω με την απορία και ο ατέρμονος κύκλος του χρόνου να συνεχιστεί. Με ή χωρίς εμένα. Με ή χωρίς .. εσένα.

Ο εγωισμός που πάει;

Εγωισμός. Εδώ γελάνε! (παύση για γέλιο) Ο εγωισμός είναι μια έννοια, ή μάλλον μια λέξη που συναντάται πολύ συχνά στην ελληνική γλώσσα. Όχι, δεν έχω σκοπό να κάνω ετυμολογική ανάλυση της λέξης πέραν του προφανούς, ότι δηλαδή προέρχεται από την αντωνυμία "εγώ" ή το λατινικό "ego".
Ο εγωισμός, ξέρεις, έχει ένα ιδιόμορφο χαρακτηριστικό. Όταν είναι περιττός, στέκει εκεί σαν πεισμωμένος ταύρος που έχει χώσει τις οπλές του στη γη και σε θολώνει. Σε τυφλώνει και χάνεις τον δρόμο. Όταν δε, είναι απαραίτητος, ως άλλος Φαντομάς εξαφανίζεται και σε αφήνει να πέσεις στα Τάρταρα της αξιοπρέπειας. Να πέσεις χαμηλά, που λέμε.
Χρησιμοποιείται και ως δικαιολογία ή ως τεκμήριο σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινής μας ζωής, κυρίως όταν πρόκειται για κουβέντες μεταξύ φίλων. Ξέρεις ... τις κουβέντες αυτές στις οποίες όλοι είμαστε θεωρητικά τέλειοι έτοιμοι να δώσουμε τις απόλυτα ψυχρές και ορθολογιστικές συμβουλές αλλά όταν πέσουμε στην κινούμενη άμμο αδυνατούμε να δούμε οτιδήποτε πέρα από τις παρωπίδες που μας επιβάλλουν οι χημικές αντιδράσεις στον εγκέφαλό μας.
Γιατί μπορεί να μην ξέρω που πάει ο άτιμος εγωισμός όταν είναι πραγματικά χρήσιμος, ξέρω όμως ότι δεν έχει όρια. Ούτε στο πόσο μπορεί να σε τυφλώσει αλλά ούτε και στο πόσο χαμηλά μπορεί να σε αφήσει να πέσεις...

Ο κανιβαλισμός των social media.

Είναι στιγμές, είναι φορές που δεν ξέρεις τι θα νιώσεις όταν θα φύγει η ίδια σου η μάνα, και μου λες ότι λυπάσαι ή - ακόμα χειρότερα - στεναχωρήθηκες με τον χαμό του Δημήτρη Μητροπάνου; Είναι φορές, ξέρεις, που ο κανιβαλισμός των social media δεν έχει όρια. Ναι, κανιβαλίζεις ένα χαμό για τον οποίο άλλοι κλαίνε και οδύρονται πραγματικά. Ένα χαμό ανάμεσα σε τόσους άλλους.
Η Ελλάδα ξέρει από σπουδαίους ανθρώπους. Γέννησε και θα γεννήσει ακόμα πολλούς. Ενέπνευσε και θα εμπνεύσει ακόμα περισσότερους. Και το βασικό; Ξέρει να τους τιμά και να μην τους λησμονεί. Γιατί ο πραγματικός θάνατος ενός τραγουδιστή είναι όταν πάψουν να ακούγουνται τα τραγούδια του. ¨Ενας ηθοποιός χάνεται όταν λησμονείται και δεν αποτελεί πλέον πρότυπο για τις επόμενες γενιές θεατρίνων. Η τέχνη, φίλε μου, δεν πεθαίνει παρά μόνο όταν η ψυχή του ανθρώπου γίνει πεζή και κρύα.
Η Ελλάδα δεν ξέρει τι σημαίνει R.I.P. γι'αυτό παραμέρισε τα. Έπρεπε να τον είχες τιμήσει όσο ζούσε με την φυσική ή νοητή παρουσία σου εκεί. Μην βεβηλώνεις άλλο τον χαμό του για ένα like.

Η λαμπάδα του χθες και του σήμερα.

Δεν ξέρω σε ποιον να στραφώ. Σε ποιον να στραφώ, να μου χαρίσει ένα από τα Πάσχα του παρελθόντος. Ενός παρελθόντος γεμάτο χρώματα, ξενοιασιά, ανεμελιά, ήχους, μυρωδιές.
Αχ! αυτές οι μυρωδιές. Ακόμα και σήμερα, ξέρεις, μυρίζοντας το ξύδι από το γυάλισμα των βαμμένων αυγών, γυρίζω πίσω μονομιάς. Ή και την αμμωνία από τα κουλούρια. Και αυτή. Και αυτή μπορεί να γίνει όχημα νοητό να γυρίσω πίσω.
Αλλά, γιατί να γυρίσω; Γιατί να γυρίσεις; Δε λένε πως κάθε ηλικία έχει την χάρη της; Ίσως, τελικά, το Πάσχα να είναι για τα παιδιά. Για εκείνα, που λαχταρούν τη λαμπάδα με τα παπούτσια και το σοκολατένιο αυγό.  Η Άνοιξη έχει αρχίσει να εισβάλει και να τρελαίνει την φύση, και μαζί της και εκείνα. Και εμάς, μη γελιόμαστε. Ζουν και για να σκαρώσουν διάφορα με τα κάθε λογής πυροτεχνήματα το βράδυ της Ανάστασης. Τουλάχιστον εμείς έτσι κάναμε... Σιγά, θα μου πεις. Δεν σε πήραν και τα χρόνια. Κι'όμως, κάποια πράγματα μένουν στο μυαλό, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να τα ζήσουμε ή να τα δούμε ξανά με τα μάτια του σχολιαρόπαιδου.
Και την δική σου τη λαμπάδα; Ποιος θα σου την χαρίσει; Όχι το κερί, όχι, όχι. Λέω για εκείνη τη λαμπάδα την αλληγορική. Εκείνη που θα ανάψει μέσα σου το Φως. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό για σένα ή για μένα. Πρέπει να περιμένεις από κάποιον να στην προσφέρει ή μπορείς να την αγοράσεις στον εαυτό σου; Κι'αν μπορείς, πόσο ακριβή είναι τελικά;

..ολοκληρο ή απλα ενα κομματακι???

...ναι..σε σένα μιλάω..σε σένα που αναρωτιέσαι τι κάθομαι και κάνω νυχτιάτικο..λοιπόν άκου να δεις τι μπορεί να σου ξυπνήσει ένα και μόνο τραγούδι..άκουγα που λες-ναι είπαμε!!ΕΣΥ!-της εντελώς "αταλάντου και αφώνου γωνία" αλλά κατά τα άλλα συμπαθέστατης Lana..αυτής μωρέ..της Del Ray..που ας μη σχολιάσω το ονοματάκι γιατί θα μακρηγορήσω..το..Born To Die..Ξάφνου συνειδητοποιώ πως τελικά από οοοοοόλο το κομμάτι,μου αρέσει μόνο ένα σημείο.. φυσικά όταν με ρωτούν αν μου αρέσει εγω απαντάω "ναι!!μου αρέσει !!".. αλλά λέω ψέμματα.. ακόμα και σε μένα..δε μου αρεσει ολόκληρο..μου αρέσει ένα και μόνο σημείο..
.. τελικά τι κάνω??μου αρέσει ή όχι?? μπερδεύτηκα..
..δεν σου χει συμβεί? όχι πες αλήθεια..να σου αρέσει κάτι αλλά όχι ολόκληρο.. ένα κομμάτι του και απλά στο τέλος να δέχεσαι και τα υπόλοιπα μέρη του απλά και μόνο επειδή σου αρέσει ένα κουουτσικο τόσο δα κομμάτι..να κοροιδευεσαι και να κοροιδευεις στην ουσια γιατι?ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ??ΓΙΑ ΕΕΕΝΑ ΚΑΙ Μ Ο Ν Ο  ΚΟΜΜΑΤΙ??..πφφφ..
..και αν τελικά το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και αυτό δεν μου το κάνει μόνο στα τραγούδια??...αν κάνει το ίδιο στις σχέσεις.??.στο φαγητό..??..στο γλυκό??στη διασκέδαση??... εγώ πως θα ξεχωριζω τελικά αν μου αρέσει ή όχι??..
...πως μπορώ βρε αδερφέ να πετύχω το τέλειο??..και αν το πετύχω, πού ξέρω ότι στο μυαλό αρέσει το σύνολο και όχι κάποιο κομμάτι και απλά συμβιβάζεται??..
... τελικά ξέρεις τι?... κατέληξα....αν το μυαλό μου με κουράζει παίζοντας διάφορα παιχνιδάκια τετοιου τύπου.. εγώ θα ακούσω τη καρδιά.. αυτή πάντα θα γνωρίζει καλύτερα..
.. γιατί ..
.. μόνο με τη καρδιά βλέπεις καθαρά..την ουσία δε τη βλέπουν τα μάτια..
.. καλά τα λέει ο Αντουάν..και προσεχε..να χεις τα ματια σου 14..
..ΑΛΛΑ ΚΛΕΙΣΤΑ..

Σχεδιάζω, φτιάχνω, χτίζω μα το "τώρα" μου γκρεμίζω.

Φοβάμαι για το μέλλον και χάνω το παρόν. Ένα παρόν που ξετυλίγεται σαν γέφυρα να με φτάσει στο αύριο. Ένα αύριο, που είναι αβέβαιο αλλά ελπιδοφόρο, ρευστό αλλά γεμάτο όνειρα. Το μυρίζω και το αγγίζω με τις άκρες των δακτύλων μου. Του δίνω χρώματα και σχέδια που εγώ θέλω γι'αυτό. Όνειρο, θαρρώ, το λένε. Σχεδιάζω, φτιάχνω, χτίζω μα το "τώρα" μου γκρεμίζω. 

Τι συμβαίνει όταν αγωνιάς να μάθεις το μέλλον και παραπετάς το σήμερα; Όταν αφήνεσαι έρμαιο της αδράνειας και της νηνεμίας, όταν βρίσκεσαι πιόνι ακούνητο του ίδιου σου του εαυτού. Όταν ζεις και αναπνέεις για μια στιγμή στο μέλλον. Τι συμβαίνει, τότε, με τις φιγούρες του τώρα; Μάλλον χλωμιάζουν, σκουριάζουν και στέκουν εκεί. Στέκουν εκεί, και περιμένουν την στιγμή που θα τις πεθυμήσεις, θα τις αναπολήσεις. Αδημονούν, χαιρέκακα, να γίνουν τεκμήρια ενοχής και τύψης. Αλησμόνητες, ίσως, θα παίξουν τον ρόλο του κακού όταν πλέον θα έχεις φτάσει στον στόχο. Όταν θα έχεις φτάσει εκεί που ποθούσες. Στο "εκεί" που σε έκανε, μάλλον,να ξεχάσεις να ζεις.

Ενεργοποιήσου! Λένε, μπορείς ...

Περασμένα μεγαλεία, ξεχασμένα προσωπεία

Περασμένα μεγαλεία, ξεχασμένα προσωπεία

πράξεις, λόγια και θυμοί

όλα του έρωτα φορτία.

Παίρνω εγώ, δίνεις εσύ

και ζητάω την κραυγή 

να μας βγάλει απ'την ρουτίνα.

Είναι ο χρόνος κυνηγός

είναι αμείλικτος σκοπός

στέκει εκεί και μας κοιτάει

μα, μας κρύβει πια, το πως

πως εγώ, εσύ και οι άλλοι

θα γυρίσουμε στο φως.

Η αλήθεια μέσα μου.

Η αλήθεια, οι οπτικές, η ύπαρξη ή η απουσία της καταδυναστεύουν κάθε έκφανση της ζωής του ανθρώπου. Οριοθετούν και χαρακτηρίζουν την επικοινωνία του κρίνοντάς την επιτυχή ή εσφαλμένη. Η έννοια της αλήθειας μας ακολουθεί από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής μας και η αντίθετη έννοια - εκείνη του ψέματος - ανάβει το κόκκινο φανάρι στους συνειδησιακούς κώδικες ενός "έντιμου" ανθρώπου.

Μήπως όμως, τελικά, ο εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα αλλά η απόκρυψή της; Το κρύψιμο της κάτω από πνευματικά σκεπάσματα αναστολών και πρέπει; Μήπως το αγκάθι της ορθής επικοινωνίας δεν είναι τα ψέμματα που λέμε αλλά οι αλήθειες που διστάζουμε ή αποφεύγουμε να εξομολογηθούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό; Λαμβάνοντας την επικοινωνία ως μία άλλη μορφή τέχνης, μιας τέχνης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την φύση του ανθρώπου από τα πρώτα στάδια της εξελικτικής του πορείας, είναι η καταπάτηση της αλήθειας ένα είδος βεβήλωσης; Μια βεβήλωση, πάνω στην οποία χτίζονται σχέσεις, συναισθήματα και επικοινωνιακά οικοδομήματα; Μήπως το ψέμα εφευρέθηκε από τους ανθρώπους σε μία προσπάθεια εξιλέωσης από τις τύψεις του ότι διστάζουν να ξεστομίσουν την αλήθεια; Είναι η αλήθεια "ο καλός", το ψέμα "ο κακός" αλλά ποιος ασχολείται ουσιαστικά με αυτό που βρίσκεται στη μέση;

Μεγαλώσαμε με τη ξύλινη μύτη του Πινόκιο να μεγαλώνει σε κάθε του ψέμα αλλά μήπως έπρεπε να μεγαλώνει κάθε φορά που απλά δεν έλεγε την αλήθεια; Εκείνος ήταν φτιαγμένος από ξύλο αλλά, όπως φαίνεται, οι δικές μας γλώσσες είναι ξύλινες και δυσκολεύονται να εξομολογηθούν την αγνή αλήθεια. 

Έχεις αναρωτηθεί, ποτέ, τι μπορείς να κάνεις για να ξαναγίνει η γλώσσα σου ένας σωρός υγιών κυττάρων, ένας δίαυλος ορθής επικοινωνίας και τι ανακούφιση μπορεί αυτό απλόχερα να σου χαρίσει;

Επιλογές παντού (;)

Τελικά, τι μας επηρεάζει πιο πολύ; Οι επιλογές μας ή οι επιλογές ανθρώπων στην παράσταση των οποίων μπορεί να είμαστε ακόμα και κομπάρσοι; Γιατί, τι είναι η ζωή αν όχι μία αδιάκοπη ροή αποφάσεων, μια συνάρτηση ακούσιων και εκούσιων επιλογών; Βρίσκεσαι, συχνά, στην θέση εκείνου που πρέπει να ξεσκαρτάρει τι θα κρατήσει και τι θα πετάξει στον "κάλαθο των αχρήστων". Ακόμα συχνότερα όμως - ίσως εν αγνοία σου - βρίσκεσαι να παίζεις το ρόλο εκείνου που παραπετιέται, παραμελείται και τελικά παίρνει τον δρόμο του προς τη λήθη. Και τι μπορείς να κάνεις γι'αυτό; Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις;

Στα μαθηματικά μας έμαθαν ότι η συνάρτηση είναι μία μηχανή στην οποία βάζεις x και παίρνεις y. Στην πραγματικότητα, όμως, το πράγμα αλλάζει. Στην ίδια συνάρτηση βάζεις επιλογές και παίρνεις συνέπειες, βάζεις θέλω - ή και πρέπει - και παίρνεις πάλι συνέπειες. Τι συμβαίνει, όμως, όταν βρίσκεσαι παγιδευμένος στην μηχανή κάποιου άλλου; 

Γιατί ... Τελικά, τι μας επηρεάζει πιο πολύ; Οι επιλογές μας ή οι επιλογές ανθρώπων στην παράσταση των οποίων μπορεί να είμαστε ακόμα και κομπάρσοι;