Αττικές Καλοκαιρινές Κυριακές

ο κοσμάκης στις ακτές
να ξεφορτώνεται βδομάδες
και η ρόδα που πλένει τις κλωστές
ησύχασε.

θα μπορούσα με τα χέρια να σου δείχνω το νερό
και με φωνές εσύ να λες όσα
δεν δείχνεις.

όσο η ρόδα γυρίζει δεν μιλώ
μα όταν πάψει τρέμω

και η διάσημη παρέα των νησιών
στέκει εκεί να μου μιλάει για αυτά
που ενώ δεν πρέπει, θέλω.

ήρθαν και φεύγουν οι Κυριακές,
ανάσαιναν βαριά και λίγο.

Δυστυχώς YOLO

   Και που λες, έφτασε και ο Σεπτέμβρης.Δεν ξέρω γιατί αλλά εγώ τον απολογισμό του χρόνου τον κάνω τέτοια εποχή.Όχι στο κλείσιμο μαζί με όλους.
   Θες γιατί έχω μείνει στα σχολικά μου χρόνια όπου η "χρονιά" ξεκινούσε εντός ολίγων ημερών,θες γιατί εκεί στα τέλη του Δεκέμβρη είναι οι γιορτές και δεν με λες και multitasking για να καταφέρω να διαχειριστώ στολισμό δέντρου, δώρα , έξοδα, γαλοπούλες, ρεβεγιόν ΚΑΙ απολογισμό!!
   Όπως και να χει δεν το πολυέψαξα.Ξεκίνησα να κάνω τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να αποδώσει αυτή η ανασκόπηση. Τα έβαλα λοιπόν όλα κάτω, τα μέτρησα, τα ζύγισα και κατέληξα.Είμαι ο πιο αναβλητικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.Αλήθεια σου λέω..Ακόμα και αυτή την εξομολόγηση την είχα προγραμματίσει για 31/08. 5 έφτασε ο μήνας.Θα μου πεις σιγά την αναβολή.Χμ.
   Τα χειμωνιάτικα έχουν περίοπτη θέση στο βεστιάριο από πέρσι. Παλτό μαγιό στην ίδια θέση και όλα αυτά γιατί είπα "άστο αύριο".
   Το γάλα στο ψυγείο έχει λήξει από τις 25/08 και κάθεται εκεί ανενόχλητο μέχρι να μου έρθει εμένα η όρεξη να το πετάξω.
   Μη νομίζεις όμως ότι μένω σε αυτά τα απλά καθημερινά.Οοοοοοοχι.
   Στα 23 μου ήθελα να μάθω Ισπανικά. 30 παρα 10 έφτασα και ακόμα sí no fuego (λόγω ζωδίου) και amor ξέρω να λέω.
Ήθελα να κάνω σεμινάρια ζαχαροπλαστικής στα 25.Προχθές μου κόλλησε το κέικ στη σιλικονάτη φόρμα.Μη με ρωτάς πώς. Ήταν η κακιά η ώρα.
Ήθελα να ξεκινήσω διατροφή και γυμναστική και κατέληξα να τρώω το παραπάνω κολλημένο κέικ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΡΜΑ για να μην πάνε τσάμπα τα υλικά.

ΩΣ ΕΔΩ όμως. Πιστεύουμε πως διαθέτουμε πολύ περισσότερο χρόνο από όσο στην πραγματικότητα έχουμε.
Μην αργείς να στείλεις το μήνυμα σε εκείνη τη κοπέλα που γνώρισες εχθές στο μπαράκι που βγήκες με τα παιδιά μήπως σε παρεξηγήσει και σε θεωρήσει λιγούρι. ΣΤΕΙΛΕ.ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ.
Μην αφήνεις το καλό σου φόρεμα για ιδιαίτερες περιστάσεις.Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα.ΒΑΛΤΟ.
Μην αφήνεις το ταξίδι που θέλεις να κάνεις για του χρόνου μήπως βρείς κάποιον να έρθει μαζί σου.ΚΛΕΙΣΕ ΕΙΣΙΤΉΡΙΑ ΤΩΡΑ.
Μην περιμένεις το μεσημέρι για να φάς ενω πεινάς απο τις 11:30.ΦΑΕ ΤΟ ΜΠΕΡΓΚΕΡ.
Μην αφήνεις τους δικούς σου χωρίς τηλέφωνο για να πάρεις το σουκου που θα χεις χρόνο.ΠΑΡΕ ΤΩΡΑ.

Κάνε όσα θέλεις και αγαπάς σήμερα.ΟΧΙ άυριο.Το αύριο άφησε το να έρθει να φέρει καινούργια θέλω.Νέες ανάγκες.Νέα όνειρα.
Ζήσε το τώρα.Γιατί φίλε μου..δυστυχώς YOLO ( Υou= εσύ , Οnly= μόνο , Live= ζείς , Οnce= μια φορά )

Δ.

Αιτία Θανάτου

Αν όλοι μας πεθαίνουμε από κάτι,
τότε εμένα θα με πεθάνει
αυτή η φαρισαϊκή και πληκτική
αναζήτηση ευτυχίας των άλλων,
που προσπαθούν να χωρέσουν παντού.

Εκείνων, που ζητούν την ευλογία του Χριστούλη
για τις κάθε λογής ανομίες τους.
Που χαμογελούν ψεύτικα σε συναθροίσεις.
Που συγχρωτίζονται από ανάγκη και όχι από αγάπη.

Το κυνήγι της ευτυχίας εκείνων που το λίγο τους είναι αρκετό.
Πλαγιάζουν και πορεύονται μαζί του.
Είναι στραφταλιζέ το λίγο, ξελογιάζει.

Το θωπεύουν και το προσκυνούν
και εκείνο για αντάλλαγμα τους συνοδεύει
στην πορεία προς την ανιαρότητα.

Πως να γυρέψουν το πολύ,
άνθρωποι που στο γάλα τους βύζαξαν το λίγο;

30 παρά 1.

 Κοίτα να δεις που θα αρχίσω να πιστεύω πως υπάρχει τελικά αυτή η αφόρητη και εξουθενωτική "ασθένεια"..Τι εννοείς δεν καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάω;..
Πφ..Μα για την "κρίση των 30"..
Μη γελάς,σταμάτα!Εγώ φοβάμαι.. και το γέλιο σου με τρομάζει ακόμα πιο πολύ.
 Είναι η περίοδος που έχεις για λίγο ακόμα το "2" μπροστά να καθορίζει τη δεκαετία σου και να σου ζητάει επίμονα και αυταρχικά να κάνεις κάτι τόσο σπουδαίο ώστε να καλύψεις 20κάτι χρόνια μετριότητας..
 Έχεις κατά πάσα πιθανότητα σπαταλήσει τα 2/5 του συνολικού (προσδόκιμου) χρόνου σου σε ξενύχτια,γέλια ,δώρα,ταξίδια,φίλους,έρωτες,σεξ..και δεν ικανοποιείσαι..
 Δεν μπορείς να δεχτείς πως ο 18χρονος εαυτός σου έπεσε τόσο έξω όταν φανταζόταν πως στα 25-30 θα έχεις τη δουλειά που πάντα ονειρευόσουν,θα είσαι δημιουργικός,θα είσαι επιτυχημένος,θα έχεις το σπίτι σου (στο οποίο φυσικά συμπεριλαμβάνεται και ιδιωτικό πάρκινγκ για το αυτοκίνητο σου), την ευτυχισμένη σχέση σου, έναν εξαιρετικό κύκλο γνωριμιών και φυσικά θα έκανες τον κόσμο a better place..
ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Είσαι ήδη 30 και η δουλειά που ονειρευόσουν είναι 4ωρη ημιαπασχόληση για να βγαίνουν τα τσιγάρα.Η δημιουργικότητα σου αναλώνεται στην τοποθέτηση των ρούχων στην ντουλάπα σου ανά χρώμα μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις πως έχεις "πήξει' στα μαύρα..Επιτυχία θεωρείς το να καταφέρεις να σηκωθείς από το κρεβάτι το πρωί χωρίς να ξεφυσήξεις αγχωμένος για το πώς θα βγάλεις το μήνα.Το σπίτι σου είναι εκεί που ζεις με τους γονείς σου γιατί με 300 ευρώ μισθό τι σπίτι να έχεις..Για αυτοκίνητο δεν θα σχολιάσω..Η επιτυχημένη σχέση σου είναι αυτή με το κινητό σου που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ μέσα στο οποίο βρίσκεται και ο "εξαιρετικός" κύκλος γνωριμιών σου και το make the world a better place είναι για σένα μια ξεχασμένη μελωδία από το τραγούδι του αείμνηστου Μιχαλάκη..

Michael Jackson - Heal the world (make it a better place)

Και δεν είσαι μόνο εσύ έτσι..Είμαι και εγώ..και είναι κ άλλοι..και θα είναι και τα παιδιά σου..και τα παιδιά μου..και θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι..και ξέρεις που κατέληξα;
Δεν φταίνε τα 30..

Τα Δεκεμβριανά (Συναρπαστικά Βαρετή / Βαρετά Συναρπαστική)

Ο Δεκέμβρης αργεί. Αλλά και που αργεί τι έγινε; Σάμπως θα φέρει και τίποτα; Μόνο λαμπιόνια, ψευδεπίγραφες ξεκαλούπωτες ευχές, άδειες αλκοολικές αγκαλιές και εικοσιοκτώ κεριά σε μια τούρτα δίχως ζάχαρη. Δεν θα φέρει μήτε ταξίδι, μήτε αντάμωση. Μήπως θα φέρει Δουβλίνα ή Παρίσια και φωτεινές ταμπέλες; Από αυτές που από κάτω τους αναθεματίζεις και βρίζεις γιατί δεν υπάρχει ψυχή ολούθε την ίδια ώρα που οι Έλληνες γιορτάζουν ακόπιαστα τον Χρήστο, την Χριστίνα και την κρίση τους.

Θα φέρει μονάχα μιαν αίσθηση του καινούργιου, του ατελεύτητου, του άπλαστου. Την αίσθηση που σου δίνει η πλαστελίνη ότι μπορείς να την πλάσεις και να φτιάξεις ό,τι θέλεις, από κιμά μέχρι μπουλντόζα.
Μέχρι τότε τι γίνεται; Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι έντονα το πως η ζωή παλαντζάρει από το να είναι βαρετή στο να είναι συναρπαστική και τ'αντίστροφο. Με τι ευκολία αλλάζει διαθέσεις η άτιμη. Πολλές φορές μπερδεύεται και η ίδια και ταυτόχρονα είναι και τα δύο. Πότε το ένα το βάζει για επίρρημα, τ'άλλο για επίθετο και τούμπαλιν. Το πρόβλημα είναι πως τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι. Η κατάρα του άεργου και του νοήμονος να διυλίζουν ατέρμονα τον κώνωπα. Ο τελευταίος αναζητά το καλύτερο αναγνωρίζοντας πως πάντα κάτι του λείπει.

Ο Δεκέμβρης θα έρθει. Ίσως αργήσει, ίσως έρθει γρήγορα αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Δεν είναι στο χέρι του να μην έρθει. Ίσως η αρχή να δικαιωθεί και να φέρει άδεια τα καλάθια του. Ίσως, πάλι, το μοναδικό πρόβλημα να είναι πως θα έρθει πλέον πεπεισμένος ότι δεν τον υποχρεώνει να φέρει τίποτα από αυτά που ο νεαρός και κυνικός έφηβος ξάδερφος του, ο Αύγουστος, του έταξε. Πως θα φτάσει γοργά με πρόσωπο μάλλον θλιμμένα ανέκφραστο και κενό, αφού έχει περιπλανηθεί αρκετά, συνειδητοποιώντας πως απλά κρατά μουλιασμένα φύκια στα χέρια.

Τελείως ανόμοιοι και τόσο όμοια μόνοι, μας χωράει όλους μια οθόνη. | Κωστής Γκιμοσούλης

Τα Μακαρόνια

Τα ζυμαρικά είναι πάντα εκεί για σένα.
Θα είναι, για πάντα, εκεί για σένα.
Είναι πάντα εκεί να στέκουν στο ντουλάπι σου μέχρι να έρθει η ώρα να τα ποθήσεις.
Αδημονούν να τα ποθήσεις.
Δεν θα σ'αφήσουν ποτέ.
Δεν θα σου πουν ποτέ "δεν έχω διάθεση", "δεν είμαι καλά" ή "έχω πονοκέφαλο".
Τα ζυμαρικά δεν θα σε ειρωνευτούν. Δεν θα σε κοροϊδέψουν.
Θα σε ικανοποιήσουν όπως και να'χει.

Είναι προσαρμόσιμα. Δεν θέλουν πολλά.
Αρκούνται σε νερό, αλάτι και τριμμένο τυρί για να εκπληρώσουν το γενετήσιο ένστικτό τους.
Δεν θα αρνηθούν ποτέ να σε δουν.
Θα τους χτυπήσεις την πόρτα, θα ανοίξουν και θα ξαπλώσουν στην κλίνη του πιάτου σου γεμάτα προθυμία.
Θα έρθουν σε ό,τι σχήμα τα κάνει κέφι η ορμή σου.
Θα φορέσουν ό,τι τους ζητήσεις για να σε φτιάξουν.
Το μόνο που τα νοιάζει είναι να σε αγαπάνε.
Αν τα αγαπάς, απογειώνονται.
Αν τα ντύσεις με διάφορα περίεργα, δεν θα κακιώσουν.
Ακόμα και αν τελειώσεις μαζί τους για μια μέρα, θα κρυφτούν στο ψυγείο τουρτουρίζοντας απλά και μόνο για να σε δουν την επόμενη.
Τα μακαρόνια δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα.
Το μόνο που ζητούν είναι σεβασμός.
Αν δεν τα σεβαστείς, μαλακώνουν πολύ και μετά τσακώνεστε.

Ο μόνος τρόπος για να χαλάσει στιγμιαία, αυτή η αιώνια σχέση, είναι να σου πάρει κάτι άλλο πρόσκαιρα το μυαλό και να τα ξεχάσεις.
Να τα ξεχάσεις μερικά λεπτά παραπάνω στο foreplay.

Γίνονται πολύ αυστηρά με τα προκαταρκτικά.
Άλλα θέλουν 9, άλλα 10 και άλλα 12 λεπτά.
Όμως, αν τους χαρίσεις ωραία προκαταρκτικά, θα σου τους τρελάνουν τους κάλυκες.
Και μετά πάλι από την αρχή. Θα περιμένουν καρτερικά μέχρι να τους ξαναχτυπήσεις την πόρτα στο ντουλαπίσιο τους σπίτι...

There is no love sincerer than the love of food | George Bernard Shaw

Βιολιά. Πολλά βιολιά. Πάρα πολλά βιολιά.

Θα'θελα να πίνουμε κρασί. Παγωμένο κρασί. 
Κρασί χρυσό σαν την αντανάκλαση του ήλιου στα μάτια μας. Στα δικά σου μάτια.
Και από πίσω να παίζουν βιολιά. 
Όχι πιάνο, όχι κιθάρες, όχι πνευστά. Βιολιά, πολλά βιολιά, πάρα πολλά βιολιά.
Να οργώνουν τα δοξάρια το ξύλο. Να σπέρνουν νότες και να θερίζουν σκέψεις.
Όταν φτάνουν ψηλά να σε γαληνεύουν και όταν ξεπέφτουν να σε σαγηνεύουν. 
Να σε τρελαίνουν.
Να σε τραβάνε, όπως τραβάει το ψυγείο εκείνο το μαγνητάκι που μου'φερες από την Ικαρία.
Αυτό το μικρό πραγματάκι που γατζώθηκε στο λευκό της κουζίνας. Που με γάτζωσε σε σένα.

Τα δοξάρια να ανεβοκατεβαίνουν όπως αποπροσανατολίζονται τα μυαλά μας.
Οι διαθέσεις μας, οι ορέξεις μας.
Οι βιολιστές θαμποί, ανέκφραστοι, ακούνητοι.
Μα πως μπορούν να μην λαχταρούν το κρασί που πίνουμε; Πόσο άκαμπτοι θέλουν να δείχνουν;
Επαγγελματίες. Σκληροί επαγγελματίες που κουνιούνται όσο τους επιτρέπει η λογική του πενταγράμμου τους.
Μεγαλώνουν ξαφνικά τα χέρια τους από το πάθος τους να συντροφεύσουν την οινοποσία μας.
Και ξάφνου μπλέκονται.
Η μουσική παίζει και εγώ δεν είμαι εδώ. Είμαι στο Παρίσι μιας άλλης εποχής.
Όχι, όχι .. δεν είμαι στο Παρίσι.
Σε κάτι βρετανικό βρέθηκα. Αρχοντικό, σκληρό και αυστηρό σαν εσένα.
Στο Δουβλίνο είμαι και ρουφάω το κρασί μου. Και αυτό γκρίζο και γοητευτικό και χαώδες σαν και σένα.

Τα χέρια μπλέκονται και τα δοξάρια πλέκουν ιστό. Φτιάχνουν νήμα.
Οι νότες ξεπηδάνε όμως πιο γλυκές τώρα. Πιο ζωντανές, πιο αναζωογονητικές.
Μεθυστικές σχεδόν. Και ρουφάμε κρασί. Και ξεγελιόμαστε.
Οι νότες κουβάρι και οι σκέψεις ένας μπερδεμένος ιστός.
Η αράχνη εμφανίζεται πεινασμένη και αποφασισμένη να φάει και να λυτρωθεί.
Σαν την φίλη της την σφίγγα, που πεθαίνει από ικανοποίηση όταν σου ακουμπάει το κεντρί της,
Μαζί της, τρεις γυναίκες. Μαυροφορεμένες και με διαφορετικά βλέμματα.
Η μια χαμογελαστή, η άλλη χαιρέκακη και η άλλη θλιμμένα κενή στο βλέμμα. 
Γελούν και χορεύουν με το νήμα. 
Το περιεργάζονται και σιγοψιθυρίζουν η μία στην άλλη.
Από την μέθη του κρασιού δεν τις είδα. Κοιτούσα εσένα και τα δοξάρια που ακονίζουν τον αέρα.
Όλα τ'ανέλαβαν αυτές μετά.
Και τα δοξάρια και το κρασί κι'εμάς.
Κι'αποκοιμήθηκα...